Ljósberinn - 15.04.1960, Blaðsíða 5

Lilja Kristjánsdóttir:

DRIFA
StlfJtM
úr sreitinni
'lííi
Hún Drífa var ljómandi falleg, hvít tík með
hringaða rófu og brún, gáfuleg augu.
Um fæðingardag hennar veit ég ekki, því
að hún var orðin fullorðin, þegar ég kynntist
henni fyrst. En upp frá því urðum við beztu
vinir meðan Drífu entist aldur.
í fyrsta sinn, þegar hún sá mig, gelti hún
ekki heldur þefaði vandlega af mér og dillaði
síðan rófunni ofurlítið eins og hún vildi segja:
Ég held, að þú sért ekki sem allra verst.
Ég vissi ekki þá, að Drífa gerði mikinn
mannamun, þegar gesti bar að garði. Að sum-
um gelti hún og lét ófriðlega. Öðrum mætti
hún í snuðrandi þögn. Og sumum fagnaði hún
eins og gömlum vinum. Ég veit ekki orsökina
til mismunandi framkomu hennar. En stund-
um datt mér í hug, að hún væri meiri mann-
þekkjari en við gerðum okkur ljóst.
Vitsmunir Drífu komu fram á margan hátt.
Það, sem við hana var sagt skildi hún og var
ákaflega hlýðin skipunum okkar.
Ýmis dæmi get ég nefnt þessu til sönnun-
ar: Eitt sinn dvöldu tveir iðnverkamenn hjá
okkur í hálfan mánuð. Þeir komu með mikið
af nauðsynlegum áhöldum með sér og
geymdu þau í stórum verkfærakistum. Kist-
ur þessar voru bornar inn í kjallarann, en þar
bjó Drifa.
Ég var uppi í eldhúsi við vinnu mína og
vissi ekki fyrr en kjallarahurðinni var hrund-
kvöldið, gat hann aftur beðið kvöldbænina
sína. Það hafði hann ekki getað síðan hann
tók peningana. Þessi þjófnaður hefði getað
orðið Bjössa til tjóns, ef hann hefði þagað.
Þá hefði syndin skilið hann frá Guði. Það gera
allar syndir, sem við viljum ekki játa og
biðjast fyrirgefningar á.
ið upp og Drífa kom með miklu írafári að
fótum mér. Hún rak upp smábofs, hljóp aftur
til dyranna, sneri sér við, leit til mín óþolin-
móðlega og gelti að nýju. Ég skildi strax, að
hún vildi mér eitthvað, svo að ég fylgdi henni
eftir.
Hún hljóp niður í kjallara, gekk að verk-
færakistunum, rak í þær trýnið, klóraði með
fótunum og gelti.
— Drífa mín, sagði ég. — Mennirnir eiga
þetta, og mennirnir ætla að hjálpa okkur.
Þess vegna á þetta að vera hér.
Hún leit á mig, dillaði rófunni og virtist
ánægð. Frá þessari stundu snerti hún ekki við
neinu af tækjum mannanna.
Drífa var barngóð, þó að stundum á seinni
árum kysi hún heldur að fara einförum en
vera fóstra og leikfélagi krakkanna.
Sumar nokkurt dvaldi hjá okkur lítil ung-
frú frá Reykjavík, Kristín að nafni, tæpra
fjögurra ára að aldri. Hún hafði Drífu fyrir
hest, barn, bangsa og fleira, og alltaf voru
gæðin hin sömu.
Eitt kvöld áttum við stóra fólkið óvenju
annríkt við heyvinnu, svo að mér vannst ekki
tími til að koma Kristínu litlu í rúmið.
Hún og Drífa höfðu leikið listir sínar í
kring um mig, en nú voru báðar orðnar
þreyttar.
Ég sneri mér því að telpunni og sagði:
— Farðu til ömmu, Kristín mín, og biddu
hana að hjálpa þér að hátta.
Það kom svolítil skeifa á litla andlitið:
— Ég get ekki farið ein heim.
— Nei, þú ferð ekki ein. Drífa fer með þér,
svaraði ég.
Síðan sneri ég mér að Drífu og sagði:
— Farðu heim með henni Kristínu, Drífa
mín.
LJOSBERINN
53