Ljósberinn - 01.06.1960, Blaðsíða 7

„ÆTTUM VIÐ AÐ KLÆÐA FJALLIÐ?"

BABA EFTIR BJORNSTJERNE BJORNSON
Uppi á milli fjallanna lá djúpt gil, og eftir
gilinu rann á. Hún var vatnsmikil og rann
þyngslalega yfir grjótið og urðirnar. Báðum
megin var hátt og bratt og öðrum megin öld-
ungis gróðurlaust. En hinum megin í gilinu
var skógi vaxið og það svo fast niður að ánni,
að hún flóði þar yfir vor og
haust. En skógurinn sá að-
eins upp í himininn og niður
í ána og gat ekkert breiðzt
út.
— Ættum við ekki að
klasða fjallið? sagði einirinn
einu sinni við útlenda eik,
sem stóð nær honum en
nokkurt annað tré í skógin-
um.
Eikin leit niður fyrir sig,
til þess að gá að, hver þetta
væri. Svo leit hún upp aftur,
en svaraði engu. Áin rudd-
ist svo fast fram, að öldurn-
ar hvítféllu. Norðanstormur-
inn var kominn inn í gilið
og hvein í hamrakleyfunum.
Berir fjalldrangarnir slúttu
fram yfir gilbarmana og stóð
af þeim kuldi.
— Ættum við ekki að
klæða fjallið? sagði einirinn
og leit til furutrésins, sem
stóð hinum megin við hann.
— Eigi það nokkurn tíma
að verða gert, þá verðum við
að gera það, sagði furan,
strauk kampinn og leit til
bjarkarinnar.
— Hvað sýnist þér? Björk-
in leit upp eftir fjallinu.
Henni fannst hún varla geta
dregið andann, svo þyngsla-
lega slútti það fram yfir hana.
— Við skulum klæða það, í Guðs nafni,
sagði björkin, og ekki voru það fleiri en þau
þrjú, og þó ásettu þau sér að klæða fjallið.
Einirinn gekk á undan.
Þá er þau komu spölkorn áleiðis mættu
Þegar þessi drengur er orSinn stór, verður staffuran líklega
helmingi hœrri en hann.
LJ ÚSQERINN
71