Ljósberinn - 01.06.1960, Blaðsíða 9

S/IGA
lAnið
EFTIR GUNNAR HJOBERG
Lárusi hafði legið eitthvað þungt á hjarta í
nokkra daga. Það var eins og hann gæti ekki
almennilega verið glaður. Amma hans spurði
hann einu sinni, og móðir hans spurði hann
öðru sinni, hvað væri að, þegar hann sat nið-
ursokkinn í hugsanir sínar og gleymdi bæðá
að lesa og skrifa.
En það, sem íþyngdi honum, voru aðeins
fimmtíu aurar. Hann hefði aldrei trúað, að
slíkir smámunir gætu valdið slíkum erfiðleik-
um og byrði. En nú vissi hann það. Fimmtíu
aurar gátu valdið drengshjarta hræðilegum
erfiðleikum. Þegar það gerðist, þetta með
fimmtíu aurana, hafði hann ekki hugsað neitt
að ráði, en seinna — ó, hve hann hafði hugsað
og hugsað.
Það byrjaði með því, að hann sá, að Lísa
var eitthvað að pukra inni í svefnherberginu.
Lísa var eldri en Lárus. Hún var tíu ára, en
Lárus aðeins átta ára. Hvað skyldi Lísa vera
að gera? Lárus var mjög forvitinn að vita
það. Einu sinni laumaðist hann hljóðlega upp
á bekk, sem stóð fyrir utan gluggann úti í
garðinum, og gægðist inn. Hann sá, að Lísa
stakk hendinni á bak við stóru dragkistuna
og tók fram litlar öskjur og lét eitthvað í
þær.
Þetta var leyndardómsfullt. Lísa hafði yfir-
leitt ekki dulið neitt fyrir Lalla, en þetta var
atriði, sem hann vissi ekki um. Tveim dögum
síðar gat Lárus ekki stillt sig. Hann stakk
hendinni á bak við dragkistuna og greip utan
um eitthvað kalt. Það voru svartar öskjur.
Öskjurnar voru ekki læstar, og hann opnaði
þær.
— Hoj!
Það voru margir smápeningar í öskjunum,
og hann tók að róta í þeim. Það voru bæði
hvítir og brúnir peningar, og hann skildi, að
þetta voru miklir peningar.
Hann setti öskjurnar varlega á sinn stað,
fór út úr herberginu og braut heilann um,
hvers vegna Lísa hefði peningana sína þarna.
Einn daginn stóðst Lárust ekkd lengur mát-
ið. Peningarnir í öskjunum hennar Lísu löð-
uðu og lokkuðu hann. Hann fór inn í svefn-
LJ DSBERINN
herbergið, dró fram öskjurnar og tók úr þeim
fimmtíu aura. Síðan setti hann öskjurnar aft-
ur á sinn stað og stakk peningunum í vasann.
Nú ætlaði hann að kaupa sér eitthvað gott!
Hann hafði lengi langað í eitthvað af því góð-
gæti, sem til var hjá kaupmanninum.
En þegar hann fór að eta súkkulaðið, sem
hann hafði keypt, varð honum eitthvað þungt
í hjarta og honum leið illa. Þetta var þá ekk-
ert gott eftir allt saman. Og þessi leiðindatil-
finning vildi ekki hverfa frá honum allt
kvöldið, já, hún elti hann, þegar hann fór
að hátta um kvöldið og orðið var dimmt.
Hann lá lengi vakandi, og þegar hann loks-
ins sofnaði, dreymdi hann um stóra peninga,
sem voru eins og stærðar hjól, og öll hjólin
ultu í áttina til hans.
Morguninn eftir var Lárus mjög fölur. Móð-
ir hans spurði, hvort nokkuð væri að honum,
en hann kvaðst ekki vera veikur.
Þegar hann kom heim frá skólanum, mætti
hann Lísu í tröppunum. Það virtist liggja illa
á henni, og Lárusi skildist, að nú mundi það
koma.
— Lárus, sagði hún snökktandi.
— Já, svaraði Lárus og titraði lítið eitt,
ekki af hræðslu heldur af blygðun.
— Heyrðu, heyrðu .. .
— Já. Lárus gat ekki sagt meira.
— Ég skal segja þér, Lárus, ég hef safnað
dálitlu af peningum, sem ég ætlaði að nota
til þess að kaupa nokkuð handa mömmu. Hún
átti að fá inniskó, svona með skúf á.
— Já. Lárus fékk sting í hjartað.
— Og nú lítur út fyrir, að ég hafi talið
skakt. Larsen kaupmaður vildi fá tólf krónur
og fimmtíu aura fyrir þá. Hann hafði meira
að segja gefið eftir eina krónu, af því að það
var ég.
— Jæja.
—• Ég ætla að kaupa þá ekki á morgun held-
ur hinn, en nú eru bara tólf krónur í öskjun-
um. Átt þú nokkuð, Lárus?
— Nei, nei, ekki núna.
— Ég hélt örugglega, að það væru tólf krón-
ur og fimmtíu aurar í . . .
73