Ljósberinn - 01.06.1960, Blaðsíða 10

‘— En heldur þú, að þú fáir þá ekki fyrir
tólf krónur, sagði Lárus til þess að reyna að
hugga Lísu.
— Nei, það fæst ekki. Larsen ætlaði að
selja þá reglulega ódýrt, sagði hann, svo að
það gengur áreiðanlega ekki
— Jæja. En það hlýtur að takast á einhvern
hátt.
— Ég get ekki unnið mér inn fimmtíu aura
þangað til á morgun. Getur þú gert það?
— Nei, ja, ég skal reyna.
Lárus reyndd að kveikja vonarneista hjá
Lísu. Hann klappaði henni á kinnina og
reyndi að vera eins góður og hann gat. Ef
hann hefði verið karlmannlegur, hefði hann
átt að segja henni, að það hefði verið hann,
sem tók fimmtíu aurana, en það var svo
hræðilega erfitt. Þá mundi Lísa áreiðanlega
verða enn sorgbitnari, því að hún hefði aldrei
trúað neinu þvílíku á Lárus, og nú skildi hann
þetta enn betur en áður. Nú hafði hann meira
að segja eyðilagt ráðagerð Lísu um að gefa
mömmu inniskó á mæðradaginn.
— Þetta hlýtur að takast, sagði hann í húgg-
unar skyni. Það hlýtur að takast! Ég ætla að
fara strax út. Við eigum ekki að lesa neinar
lexíur fyrir morgundaginn, svo að það getur
verið, að ég geti unnið mér eitthvað inn.
— Hvernig ætlar þú að fara að því? sagði
Lísa mjög efablandin.
— Ég veit það ekki, svaraði Lárus.
— Nei, það tekst ekki.
— Jú, ef til vill! Hver veit? Gráttu ekki,
við höfum allan seinni hluta dagsins í dag og
á morgun fyrir okkur.
Lárus flýtti sér inn með bækurnar sínar.
Hann át þegjandi matinn, sem móðir hans
hafði tekið til, og svo flýtti hann sér út aftur.
Nú varð hann að reyna að gera eitthvað. En
það var sannarlega erfiðara að koma því í
framkvæmd en hann hafði hugsað sér. Hann
kom heim í þungum hugsunum. Mamma sá
það, amma sá það, og Lísa sá það. Þær spurðu
hann, hvað væri að, en hann vildi helzt ekki
svara.
Svo kom kvöldið. Hann fór að hátta, en
hve honum gekk erfiðlega að sofna. Þegar
Lísa bað kvöldbænina, bað hún um, að eitt-
hvað yrði til þess að hjálpa henni. Lárus gat
ekki beðið kvöldbænina sína þetta kvöld.
Hann lá órólegur í rúminu, langaði mest til
þess að fara á fætur, vefja handleggjunum
um hálsinn á Lísu og biðja um fyrirgefningu.
Nóttin varð æ dimmari, en Lárus var æ bet-
ur vakandi. Honum fannst hann heyra hvísk-
ur og skrjáf í kringum sig. Hann settist upp í
★
PÉTLR
LITLI
★
MYNDASAGA
FYRIR YNGSTU
BÖRNIN
★
Pétur átti lítið skip. Stundum íór
hann niður að sjónum og dró það
á eftir sér í flœðarmálinu.
En eitt sinn kom óhöþ
Hann missti bandið, og s^’1
út á fjörðinn. — Pétur fór ^
Hann grét og grét.
LJDSBERINN
74