Ljósberinn - 01.06.1960, Page 11

rúminu og hlustaði. Hann fór nær því að
titra af ótta. Hann rétti út höndina og dró
upp vindutjöldin til þess að sjá allar stjörn-
urnar, sem ljómuðu á himinhvolfinu. 'Það
voru eflaust margar klukkustundir, þangað
til birti. Hann lagðist fyrir, — sofnaði að lok-
um og svaf órólega.
Daginn fyrir hátíðisdag mömmu sagði Lár-
us við Lísu:
— Eigum við að fara til Larsens og spyrja
hann?
— Nei, nei . . .
— En ég get farið.
— Jæja, þá .. .
Lísa samþykkti það. Það var ef til vill von
um, að Lárus gæti fengið skóna ódýrari. Síð-
an urðu þau samferða til kaupmannsins. Lár-
us hafði fengið peninga Lísu og fór einn inn
í verzlunina.
— Er Larsen ekki við?
— Jú, en hann á annríkt. Getur þú ekki
keypt af mér, Lárus?
Lárus leit upp. Það var sunnudagaskóla-
kennslukonan hans, sem stóð fyrir innan búð-
arborðið.
-— Jú, — ég veit það ekki.
— Það getur þú áreiðanlega. Ætlar þú að
fá eitthvað handa mömmu?
Vrir. Sjómaður, sem kom að landi, sá
rak hvað gerzt hafði. Hann náði í skip-
áta. ið og íékk Pétri.
Pétur varð nú aftur glaður.
— Já. Lárus lét peningabudduna á borðið.
Hann tæmdi budduna. Hvað er þetta mikið?
— Ég skal telja. Það eru tólf krónur. Þetta
var vel gert hjá þér, Lárus.
— Það er ekki ég, -—- það er hún Lísa, sem
hefur safnað þeim, og hún, hún--------Lárus
var með grátstafinn í kverkunum.
— En góði Lárus minn, hvað er þetta?
— Það er allt mér að kenna, snökkti Lárus.
— Flýttu þér að segja mér það, áður en
einhver nýr viðskiptavinur kemur inn. Segðu
mér það, — ég get kannske hjálpað þér.
— Getur, getur, viltu gera það, ungfrú?
Lárus þurrkaði af sér tárin.
— Já, ég vil gjarna hjálpa þér.
Svo gat Lárus létt á sér þeirri byrði, sem
hafði legið honum þungt á hjarta, og hann
sagði frá því, sem hann hafði gert.
— Þú skalt fá lánaða fimmtíu aura hjá mér,
Lárus.
— Ó, fæ ég það?
— Já, já. En þú verður að segja Lísu það,
og svo verður þú að biðja Guð um fyrirgefn-
ingu.
— Já. Ég hef varla getað sofið, eins og þú
skilur.
— Já, ég skil það vel. Þannig fer alltaf, þeg-
ar maður breytir ekki rétt. Þú manst eflaust
eftir því, að við höfum talað um það marg oft.
— Já!
Fallegu inniskónum var pakkað inn í fínan
umbúðapappír, og Lárus fékk böggulinn með
sér. Hann þakkaði ungfrú Larsen.
— Ég skal geyma alla peninga, sem ég eign-
ast, og koma svo með þá hingað.
Það gengur áreiðanlega vel. Þegar þú hef-
ur safnað þér fimmtíu aurum, getur þú kom-
ið með þá.
— Já.
— Og gleymdu hvorki Lísu né Guði.
— Nei, nei.
Lárus flýtti sér út. Lísa varð himinlifandi
af gleði.
Hvernig, hvernig gaztu þetta?
— Það skal ég segja þér seinna. Nú verðum
við að flýa okkur heim.
Mamma fékk inniskóna sína á hátíðisdag-
inn, og Lárus sagði Lísu frá öllu saman
nokkrum dögum síðar. Hún tók um háls bróð-
ur sínum, og þau grétu bæði.
Eftir þann dag gat Lárus sofið rólega.
LJDSSERINN
75