Ljósberinn - 01.06.1960, Page 12
/ ' ■ ' ■■ —'—'—J— -- ■ -L---L- - ------ ■ -"- V t*nö svtn
PÉTUR ÆTLAÐI AÐ VERDA, /tffjíii' hunn fji’öi stnr
— Þegar ég verð stór .... þetta hafði Pét-
ur sagt oftar en hann gat talið. Þegar hann
stóð og horfði á allt góðgætið, sem var stillt
út í gluggann hjá bakaranum, sagði hann
stundum graf alvarlegur:
— Mamma, þegar ég verð stór, ætla ég að
verða bakari.
— Af hverju langar þig til þess, drengur-
inn minn?
— Vegna þess, að þá get ég fengið að borða
eins mikið af kökum og mig langar. Mamma
hélt að það væri nú ekki gott fyrir magann
og tennurnar, en það var nú sama, Pétur
ætlaði að verða bakari.
Einu sinni óku þau langt út í sveit. Það
þótti Pétri ákaflega gaman.
— Pabbi, sagði Pétur, þegar ég verð stór,
ætla ég að verða bílstjóri. Þá get ég ekið
eins mikið og mig langar.
Dag nokkurn sat mamma og var að sauma
á hann ný föt. Skólaföt, hugsa sér! Nú átti
Pétur að fara að ganga í skóla. Hann stóð al-
varlegur og horfði á mömmu sína sauma. Svo
fékk hann að máta nýju fötin. Hann varð að
fara inn í stofu, til þess að geta séð sig í stóra
speglinum. Mikið var hann fínn. Hann hopp-
aði og stökk, tók um hálsinn á mömmu sinni
og sagði:
— Þegar ég verð stór, ætla ég að verða
klæðskeri. Þá ætla ég að sauma föt handa þér
og pabba og litlu systur og mér sjálfum.
Svo byrjaði Pétur í skólanum, og þar var
mikið nýtt að sjá og læra. Hann var enginn
tossi hann Pétur. Oft varð hann efstur í
bekknum sínum.
Dag nokkurn kom hann heim með spari-
bauk. Hann hafði fengið baukinn í skólanum
og hann átti að safna peningum í hann, svo
að heiðingjabörnunum þyrfti ekki að líða illa.
Og það leið ekki á löngu, þar til fyrsti kristni-
boðsbaukurinn hans Péturs var orðinn fullur.
Pétur hætti alveg að nota aurana sina til að
fara í bíó og kaupa sælgæti. Hvern eyri, sem
hann fékk, hvort sem honum var gefið eða
hann vann sér þá inn, setti hann í baukinn.
Honum fannst langtum skemmtilegra að
safna handa heiðingjabörnunum, en að nota
peningana til þess að eyða þeim í sjálfan sig.
Dag nokkurn, — það var, þegar Pétur var
í þriðja bekk, — var mjög skemmtilegur tími
í skólanum. Þau máttu svara spurningu, sem
kennarinn skrifaði á töfluna. Hann skrifaði:
Hvað viltu verða, þegar þú verður stór?
Þegar Pétur kom heim, sagði hann frá öll-
um svörunum, sem kennarinn hafði fengið:
Smiðir, kaupmenn, bændur, bílstjórar, sjó-
menn, var meðal annars, sem drengirnir vildu
verða.
— En þú, Pétur minn, hvað langaði þig til
að verða, sögðu pabbi og mamma. Pétur leit
fyrst á annað þeirra og síðan á hitt og fór
svo að gráta.
— Elsku barn, af hverju grætur þú? spurði
mamma.
— Af því að öll börnin hlógu, þegar ég
svaraði. Pétur grét enn hærra.
— Hverju svaraðir þú, vinurinn minn?
sagði mamma.
— Ég sagði, að .... mig langaði að verða
.... sunnudagaskólakennari, svaraði Pétur
og grúfði sig niður í fangið á mömmu sinni.
Pabbi og mamma brostu og klöppuðu á
kollinn á drengnum sínum. Þau hugguðu
hann með því, að þau væru glöð yfir því að
hann vildi segja öðrum börnum frá Jesú, þeg-
ar hann yrði stór.
LJ ÓSBERINN
76