Ljósberinn - 01.06.1960, Blaðsíða 16

£
ehur
Uacin ^JJoínei:
*
□ PIUMÞRÆLSIN5
Nú var fjöldi flóttamanna frá Changsa í
Ningsiang og einnig flóttafólk frá mörgum
öðrum stöðumj sem óvinirnir voru búnir að
hertaka. Meira en 50 milljónir manna voru á
flótta inn í landið til að komast undan Jap-
önum. En smám saman fóru menn aftur að
hverfa til Changsa. Þeir leituðu í rústunum
og reyridu að finna eitthvert verðmæti þar.
Þeir fundu múrsteina, gamlar bárujárnsplötur
og alls konar drasl, sem þeir notuðu í kofa-
ræksnin, sem þeir hrúguðu upp. Brátt voru
verzlanir opnaðar, og lífið fór að ganga sinn
vana gang í borginni. Kínverjar eru þraut-
seig þjóð og gefast ekki upp, þótt á móti blási.
Smám saman fóru menn einnig að hverfa
aftur til Ningsiang. Bæjarbúum hafði auðn-
azt að bjarga bænum frá tortímingu, þó að
fráteknum nokkrum húsum, sem eyðilagzt
höfðu í loftárásum. Sumir höfðu að vísu ætlað
sér að kveikja í bænum og brenna allt til
ösku eins og í Changsa, þar sem þeir héldu,
að óvinirnir væru á næstu grösum, en af því
varð ekkert, sem betur fór. Ekki leið á löngu,
þar til bæjarlífið komst aftur í eðlilegar
skorður. Verzlanirnar voru opnaðar, bænd-
urnir komu með vörur sínar til borgarinnar
eins og áður, og nemendurnir hurfu aftur til
skólanna. Hjá brúnni reistu hermennirnir
mikið verkstæði, þar sem gert var við bíla
og móturhjól. Þangað var komið með fjöld-
ann allan af bílum, sem faldir höfðu verið á
milli trjánna, svo að flugmennirnir kæmu
ekki auga á þá. Nú fékk drengjaflokkurinn
í Ningsiang að sjá sitt af hverju. Nú þurftu
þeir ekki lengur að binda um sár hermanna,
því að hermannasjúkrahús hafði verið reist í
bænum. Ungar hjúkrunarkonur og iæknar
önnuðust nú hins særðu hermenn. Lækning-
arstöð hafði líka verið komið upp við aðalgöt-
una. Stórum drengjaskóla hafði einnig yerið
FRAMHALDSSAGA
12
breytt í sjúkrahús. Þar lágu særðir hermenn
hundruðum saman, sem nutu hjúkrunar, lyfja
og matar. Flóttafólkið átti verri daga. Mikill
fjöldi af flóttafólki var kominn til bæjarins,
en naut lítillar hjálpar. Kristniboðinn hafði
fengið mörg þúsund dali frá Rauða Krossin-
um, sem verja skyldi til líknarstarfs á meðal
flóttafólksins. Hann fékk flóttamenn til að
spinna bómull og vefa fataefni, því að marga
vantaði klæðnað. Nokkrir fengu líka vinnu
við stóra flugvöllinn, sem verið var að byggja
utan við bæinn. Samt urðu flestir af flótta-
mönnunum að ráfa um iðjulausir og betla.
Hjáguðahofin voru full af flóttamönnum, og
margir urðu að sofa úti undir beru lofti. Rétt
hjá kristniboðsstöðinni var lítill hellir í fjall-
inu hjá veginum. Þar bjó móðir með dætur
sínar tvær. Börnin voru átta og tíu ára, en
þau litu út fyrir að vera miklu yngri, því að
þau voru svo lítil og skinhoruð. Á hverjum
degi fóru þær með skálarnar sínar til kristni-
boðsstöðvarinnar, og fengju þær einhverjar
leifar, þá gáfu þær móður sinni með sér.
Hellisopið vissi út að götunni, en móðirin
hafði fundið gamlan poka, sem hún notaði
sem forhengi, og þannig gátu þær haft svo-
lítið skjól þarna inni. Samt leið þeim nú
hálfilla, því að vatnið rann úr hellisþakinu,
og þar var bæði rakt og kalt. Þegar menn
fóru aftur að streyma til Ningsiang, þá fylgdi
Foolai í kjölfar þeirra. Hann hélt, að auð-
yeldara mundi reynast, að afla matar í bæn-
LJÖBEERINN
80