Ljósberinn - 01.06.1960, Side 17

FYRIR
ÞÖNDUM
SEGLUM
Það er falleg sjón, að
sjá seglbáta með drifhvít-
um seglum sigla um sæ-
inn. Hér við land sést
slík sjón ekki oft nú orð-
ið. En víða erlendis er
það vinsœl íþrótt að sigla.
Þá blasir oft við sjón lík
þeirri, sem myndin sýnir.
um en í sveitinni. Oft voru f jölsótt
brúðkaup í bænum eða þá fjölmennar jarð-
arfarir. Þá var von til þess, að hann fengi
miklar leifar og gæti etið sig saddan. í sveit-
inni voru fjarlægðirnar miklar, og því gat
hann örsjaldan fengið vitneskju um slíka
viðburði. Sveitafólkið var líka nánasarlegt
með matinn og átti lítið eftir í pottinum að
máltíð lokinni. Vissulega hafði hann ekki
tekið það með í reikninginn, að svo margir
betlarar væru í bænum. Honum gekk líka
illa að afla matar. Honum og öðrum framandi
betlurum gekk allra verst að fá eitthvað í
svanginn. Þeir, sem áttu heima í bænum, áttu
við betri kjör að búa. Þeir höfðu myndað
betlarafélag, eins og venja var hjá betlurum
í öðrum bæjum. Félagsformaðurinn eða betl-
arakóngurinn gætti hagsmuna betlaranna.
Hver betlari hafði sína götu út af fyrir sig,
og kaupmennirnir voru vanir að greiða betl-
urunum vikulegt gjald til þess að losna við
þá. Auðvitað var bezt að greiða betlarafélag-
inu þessa peninga. Ef einhver sveikst um að
borga, þá þyrptust betlararnir saman fyrir
utan búðardyrnar, svo að viðskiptavinirnir
komust hvorki út né inn. Það bar líka við, að
LJÓSBERINN
nokkrir betlarar, haldnir ljótum sárum og
andstyggilegum sjúkdómum, tóku sér stöðu
við búðarborðið, svo að viðskiptavinirnir
flýðu sem skjótast, til þess að smitast ekki.
Það var betra fyrir kaupmanninn að láta þá
fá dálitla peningaupphæð, svo að þeir gætu
fengið frið til þess að verzla og græða. Betl-
ararnir í betlarafélaginu skiptu svo með sér
þeim peningum, sem þeir fengu á þennan
hátt. Ókunnu betlararnir gátu ekki orðið með-
limir betlarafélagsins og því gekk þeim illa
að seðja sárasta hungrið. Foolai át alls konar
úrgang og skemmdan mat, og var því alltaf
veilíari og vesælli en hann áður hafði verið.
Á kvöldin lagði hann sig til svefns í borgar-
hliðinu ásamt nokkrum öðrum betlarastrák-
um. Hliðið á borgarmúrnum var stórt. Á dag-
inn voru þar nokkrir sölumenn með hveiti-
pípur (makkaroni). Þeir fluttu með sér litlar
eldavélar og suðu og seldu heitar hveitipíp-
ur og kökur mönnum þeim úr sveitinni, sem
komu til bæjarins með varningsklyfjar sínar.
Þar var líka maður, sem þeir kölluðu bauna-
manninn, hann blandaði saman soðnum baun-
um og mjöli og bjó til smákökur úr deginu.
Svo sauð hann kökurnar úr olíu og seldi þær.
81