Ljósberinn - 01.09.1960, Blaðsíða 2

jiennar mörnrnu
Rlki faðirinn.
Hinn nafntogaði læknir og
rithöfundur Jung-Stilling var
eitt sinn á æskuárum nokkra
daga staddur í Frankfurt, og
vantaði farareyri til Strass-
borgar, þar sem hann ætlaði
að Ijúka við bóknám sitt.
Kaupmaður nokkur frá Elber-
feld, sem þá einnig var stadd-
ur í Frankfurt í erindagjörð-
um sínum, kynntist þar Jung-
Stilling og bauð honum til
sín. Þegar þeir höfðu talað
saman um sturid, spurði kaup-
maður hann, hver ráð hann
hefði á að stunda bókmennt-
ir. Stúdentinn, sem frá barn-
æsku hafði lært að trúa og
treysta Guði, sagði: ,,Ég er
sjálfur fátækur, en ég á ríkan
föður á himnum, og hann mun
annast mig.“ Þá mælti kaup-
maðurinn:
— Já, það er satt, og ég er
einn af sjóðsstjórum föður
þíns, sagði kaupmaðurinn, og
gaf honum alla þá peninga,
sem hann mátti án vera.
★ ★ ★
Hverjum þótti vœnt um
mömmu?
— Mér þykir vænt um þig
mamma, sagði Anna.
— Það þykir mér líka.
— Og mér líka, sögðu þrjú
hin systkinin í kór.
— Engum getur þótt vænna
um þig en mér, sagði Eiríkur,
því að ég er elztur, mér hefur
þótt vænt um þig lengst.
— Nei, mér þykir vænna
um þig, því að ég er eina telp-
an þín, sagði Anna.
— Mér þykir svo vænt um
þig, að ég vildi óska, að stór
björn kæmi á eftir þér, þá
mundi ég skjóta hann, sagði
Áki.
— Mér þykir svo vænt um
þig, að ég get ekki sagt það,
sagði Einar og vafði hand-
leggjunum um hálsinn á
mömmu sinni og kyssti hana.
Þá kysstu öll systkinin
mömmu sína í einu og aum-
ingja mamma var alveg að
kafna undan öllum faðmlög-
unum.
— Þykir ykkur vænt um
mig, börnin mín? spurði hún.
En vitið þið, hvað er að þykja
vænt um. Það er að gera eitt-
hvað fyrir aðra.
Rétt í þessu barði pósturinn
að dyrum, og börnin spretta
upp til þess að gæta að hvað
hann kæmi með.
— Það er bréf til mín, sagði
mamma. Hún opnaði það og
sagði:
— Ég verð að senda svar
við þessu með lestinni í kvöld.
Hver vill nú fara með það
fyrir mig?
Eiríkur leit út um gluggann.
Stígvélin hans voru uppi á
lofti og hann átti eftir að
reikna fimm þung dæmi fyrir
morgundaginn. Af hverju
mátti bréfið ekki bíða til
morguns? Þá skyldi hann taka
það með sér um leið og hann
færi í skólann.
Áki leit út um gluggann.
Það var svo dimmt, að hann
vildi helzt ekki fara út núna.
Anna hugsaði með sér:
— Mamma getur aldrei ætl-
ast til að ég fari, þegar Eirík-
ur og Áki eru heima.
Þegar mamma var búin
með bréfið og leit í kringum
sig, sá hún að öll börnin henn-
ar voru önnum kafin, hvert
við sitt. Öll nema Einar. Hann
stóð hjá henni ferðbúinn í
stígvélum og frakka.
— Ég er tilbúinn, mamma,
sagði hann.
— En, Einar minn, ertu ekki
hræddur við að fara einn út,
spurði mamma. Það er myrk-
ur úti og rok og rigning.
— Mér þykir svo vænt um
þig, mamma, svaraði Einar
litli og leit ástúðlega framan
í mömmu sína.
★ ★ ★
Lestu meir.
Tveir vinir ræddu saman
um andleg mál.
— Eg er alveg hættur að
lesa Biblíuna, sagði annar. —
Mér fannst ég alls ekki elska
Guð, þegar ég las í henni.
— Það er alveg rétt, sagði
hinn. En þú skalt samt halda
áfram að lesa Biblíuna, þang-
að til þér verður ljóst, að Guð
elskar þig. Á því veltur allt.
86
ljó'bberinn