Ljósberinn - 01.09.1960, Blaðsíða 3

10, árg., 7. tbl.
MjcsBerinn
September 1960.
STEINHÖGGVARINN
í brennandi geislum hádegissólarinnar er
steinhöggvari við vinnu sína við ræturnar á
bröttu fjalli fyrir utan bæinn Nagasaki í Jap-
an. Bæjarstjórinn í bænum fer fram hjá.
Fjórir burðarmenn bera hann í skrautlegum
stól, og margir þjónar eru með í förinni.
Mannfjöldinn víkur með lotningu til hliðar og
hneigir sig til jarðar fyrir honum. Jafnvel
steinhöggvarinn fleygir frá sér hamrinum og
meitlinum til þess að heilsa þessum volduga
manni með auðmýkt. En um leið og hann
beygir sig, tautar hann með sjálfum sér:
— Hvað hefur þessi maður gert, úr því að
hann þarf aðeins að hugsa um skemmtun og
ánægju? Sjálfur verð ég að vinna, svo að svit-
inn bogar af mér. Óréttláti Guð! Ég er maður
alveg eins og hann. Hvers vegna gerir þú mig
ekki að bæjarstjóra í Nagasaki?
Guð fór að óskum hans — ríkisstjórnin
setti hann til þess að hafa á hendi stjórn bæj-
arins.
Nú var hann hamingjusamur!
Allir urðu að hlýða skipunum hans. En
síðasta dag hvers mánaðar kallaði skyldan
einnig á hann. Þá varð hann að fara til
Kagosima, þar sem daimioninn á Satsuma
hafði aðsetur sitt. Ásamt öðrum bæjarstjór-
um ýmissa annarra bæja varð hann að taka
við skipunum frá furstanum, varð að tala
við hann með virðingu og vel völdum orð-
um og greiða háan skatt í gulli og 'silfri,
silki og ýmsum ávöxtum. En í hjarta sínu
er hann fullur af beiskju og hugsar:
— Hvað gagnar mér að ríkja og ráða í
LJDSBERINN
□
□
□ JapaHákt
□ œtíHtýN
□
Nagasaki, þegar ég verð að lítillækka mig
í Kagosima tólf sinum á ári? Ó, Guð, heyrðu
bæn mína — gerðu mig að fursta í hér-
aðinu!
Guð heyrði bænina; hann var kallaður
til þess að stjórna öllu héraðinu Satsuma.
Nú var hann hamingjusamur!
Hann réði og ríkti yfir auðugu héraði. En
einu sinni á ári verða allir furstarnir að
fara til Yedo til þess að hylla hinn mikla
Sjögun, hinn volduga drottnara þeirra. Þeir
liggja allir á grúfu í skrautlega hásætissaln-
um, svo að enni þeirra snerta teppin, sem
heilagir fætur keisarans ganga á. En nýi
furstinn, sem er með í hópnum, tautar með
sjálfum sér:
— Hvaða gleði hef ég af því, þó að allt
fólkið í stóru héraði beygi sig í duftið fyrir
mér, þegar ég verð sjálfur að liggja eins og
hundur einu sinni á ári frammi fyrir keis-
aranum? Ég verð að verða keisari! Ó, Guð,
set þú mig í hásætið, þá mun metorðagirni
mín fá fullnægju!
Enn einu sinni veitti Guð honum vilja
hans og gaf honum hin keisaralegu tignar-
merki Nipons.
Nú var hann hamingjusamur!
í eyríkinu mikla jafnaðist enginn á við
hann að valdi. Furstarinr lágu fyrir fótum
hans eins og þrælar.
En langt í burtu, fjarri óróa og skarkala
heimsins, býr í höll einni í Kioto á afskekkt-
um stað, Mikadóinn. Hann er andlegur
87