Ljósberinn - 01.09.1960, Blaðsíða 4

drottnari í Japan, sonur sólarinnar. Fyrir
honum verður jafnvel keisarinn að beygja
sig — máttur hans og veldi hverfur eins
og reykur frammi fyrir ljóma Mikadósins.
Keisarinn hrópar enn einu sinni með mikl-
um ofsa til Guðs:
— Hvaða gjöf hefur þú gefið mér? Það
er aðeins auðmýking á meðan til er annar
mér voldugri. Gerðu mig að Mikadó — þá
fyrst skal ég þakka þér réttilega.
Guð var enn umburðarlyndur.
Eftir uppreisn og byltingu var steinhöggv-
arinn kallaður til þess að vera Mikadó.
Nú var hann hamingjusamur!
Enginn jafnaðist á við hann. Og þó —
valdið var aðeins ímyndun. Að vísu beygðu
allir menn sig fyrir honum, auðsýndu hon-
um mikla lotningu og hrósuðu honum stöð-
ugt. En hann sat eins og fangi í gullhöll-
inni sinni, og hann skildi nú, að hann var
guð aðeins að nafninu til. Hann reikaði hrygg-
ur um yndislega garðinn, beindi augum sín-
um til himins og kallaði til sólarinnar:
— Faðir, þú svífur frjáls hátt uppi yfir
láði og legi. Sýn þú meðaumkun syni þín-
um, sem er fangi! Þú einn ert voldugur, og
ég skal ekki hætta að streitast við, fyrr en
ég hef komið í þinn stað.
Enn einu sinni heyrði Guð bænina, og hann
var gerður að ljósi dagsins og hlýju á himn-
inum.
— Ég er ljós heimsins! hrópaði hann. —
Getur nokkur lokað eða gert dimmt fyrir
mér?
En langt úti við sjóndeildarhringinn mynd-
ast ský, og allt í einu leiftrar reiði-elding
úr augum þess, og þruma drynur úr munni
þess. Sólin titrar.
— Hvernig fer fyrir mér og ljósinu mínu?
Skýið ætlar að yfirbuga mig. Ó, Guð, gerðu
mig að skýi!
Guð lét hann fá vilja sinn.
Nú var hann hamingjusamur.
Og skýjaflókinn þýtur um yfirborð jarðar-
innar. En við og við rísa háir og hvassir
fjailshryggir, og skýjaflókinn verður svo ves-
aldarlegur og sundurtættur, ef hann rekst
á þá.
88
— Ég vil vera fjall! Fjöllin eru voldugri
en ég.
Guð lét undan og lét hann verða að fjalli,
rétt fyrir utan Nagasaki.
Nú var hann hamingjusamur.
Eins og ólmur uxi stangaði hann miskunn-
arlaust sundur skýin með tindum sínum.
Steinhjarta hans gladdist aðeins yfir sigr-
unum.
En heyr! Það er verið að berja og lemja
við rætur fjallsins! Það er fátækur stein-
höggvari, sem rekur sterkan járnfleyg sinn
með öflugum hamarshöggum inn í fjallið
og lætur hverja steinhelluna falla á fætur
annarri.
— Enn eru til einhverjir, sem eru voldugri
en ég. Ég hef enn ekki áunnið það, sem ég
vildi. Skýið yfirvann sólina, fjallið sigraði
skýin, og nú, nú er fjallið yfirunnið af —
-----ó, Guð gerðu mig aftur að steinhöggv-
ara — hann er voldugasti maður í heimi!
Draumnum var lokið.
Við rætur fjallsins fyrir utan Nagasaki
vaknaði steinhöggvarinn af svefni sínum, og
þá var hann læknaður af metorðagirni sinni.
Upp frá þeim degi lifði hann glaður og ánægð-
ur með starfið, sem hann hafði.
Trúr skaltu vera og tryggur í lund,
þá mun tíðin þér hamingju jlytja.
Varjærin tunga og verksjús mund
þér mun verða til hagsœlla nytja.
Ojt má hið smáa til upphejðar ná,
ej þú gáir að veginum rétta.
Láttu nú sjá, að þú leiðina þá
leggir ávallt um sléttur og kletta.
Fr. Fr.
LJÓSBERINN