Ljósberinn - 01.09.1960, Blaðsíða 5

r
STEFÁIM 0a PÉTIJR
SAGA EFTIR
EGGERT LAXDAL
Eitt sinn var lítill drengur, sem hét Stefán
og var fimm ára gamall. Pabbi hans hafði
gefáð honum vörubíl í afmælisgjöf, og á hon-
um ók hann mold og grjóti, sem hann hvolfdá
niður í skurð, er var á bak við húsið. Öllum
þótti vænt um Stefán, því að hann var góður
drengur og foreldrum sínum hlíðinn.
Pétur, htli bróðir hans, sem var þriggja ára
gamall, var víst sá eini, er ekki líkaði við Stef-
án, en það var skiljanlegt, því að þótt Stefán
væri góður við öll önnur börn, þá var hann
ávallt að stríða bróður sínum og taka frá hon-
um leikföngin. Oft hljóp Pétur grátandi inn
til mömmu sinnar, þegar Stefán hafði tekið
frá honum spýtu, dós eða eitthvað annað, sem
hann hafði fundið úti og var að leika sér með.
Mamma þeirra reyndi ávallt að sætta þá
bræðurna og hugga Pétur litla.
„Hvernig stendur á því, að þú ert svona
vondur vdð litla bróður þinn?“ sagði hún eitt
sinn við Stefán, „hann verður að fá að leika
sér í friði eins og þú. Hvernig finndist þér,
ef stórir strákar kæmu og tækju frá þér bílinn
eða eitthvað annað, sem þú átt, ég held að þú
færir að gráta alveg eins og Pétur litli.“
Stefán sá að þetta var satt og lofaði að vera
góður við litla bróður sinn. Hann lánaði hon-
um skóflu og vörubílinn, síðan mokuðu þeir
í hann mold og óku af stað, þeir ætluðu að
hvolfa moldinni niður í skurðinn, sem var á
bak vdð húsið. Pétur litli dró bílinn á eftir
sér, en Stefán gekk með. Allt gekk vel í
fyrstu, en brátt varð Stefán óþolinmóður.
Honum fannst Pétri sækjast ferðin of seint.
Hann ók líka á stóran stein, svo að við sjálft
lá að hann hvolfdi bílnum.
Stefán hljóp nú til bróður síns, ýtti honum
til hliðar og þreif bandið úr höndum hans.
Pétur datt og meiddi sig á grjóti. Hann grét,
en þó aðallega vegna þess að nú mátti hann
ekki aka bílnum lengur. Honum þótti þetta
svo leiðinlegt og gat ekká skilið hvernig á því
stóð að Stefán bróðir hans, sem hafði verið
svo góður við hann, skyldi allt í einu ráðast
þannig á hann. Hvað átti hann að gera? Nú
var Stefán farinn með bílinn og hér sat hann
einn. Hann grét bara og grét, þangað til
mamma hans kom og tók hann. Hún fór með
hann inn og gaf honum köku, reyndi að hugga
hann og sagði, að þegar hann yrði stór, þá
gæti hann fengið sér bíl, sem hann gæti setið
inni í og ekið hvert sem hann vildi.
Pétur hætti að gráta og borðaði kökuna
sína og hugleiddi, hvernig hann gæti fljótlega
orðið stór og fengið sér bíl eins og pabbi. Þá
ætlaði hann að aka langt — langt — langt,
hann vissi ekki hvert, en þangað sem enginn
hafði komið áður. En hann ætlaði ekki að taka
Stefán bróður sinn með.
Nokkru seinna var mamma drengjanna að
hengja upp þvott úti í garðinum. Hún horfði
á þá, þar sem þeir léku sér. Það var annars
LJDSBERINN
89