Ljósberinn - 01.09.1960, Blaðsíða 7

SUMARVINNA
Lassi var haltur. Hann hafði ekki alltaf
verið haltur. Það skeði í vetur. Maður á mót-
urhjóli ók á hann; og meiðslin urðu svo mikil,
að hann hafði ekki fengið fótinn jafn góðan
aftur. Þess vegna var hann haltur á hægra
fæti. Hann hafði borið mótlætið með furðan-
legri þolinmæði, en þegar að sumarleyfinu
kom, var hann áhyggjufullur um framtíðina.
Hann bjóst ekki v,ið að geta fengið vinnuna,
sem hann hafði haft í búðinni undanfarin
sumur. Hann hafði nú lengi brotið heilann
um það, hvort það þýddi nokkuð fyrir hann
að reyna að tala við kaupmanninn. Oft hafði
hann heyrt mömmu sína biðja: „Góði Guð,
gefðu að Lassi geti fengið vinnu í sumar við
sitt hæfi.“
En það var enginn hægðarleikur að fá
vinnu fyrir dreng, sem er haltur. Auðvitað
gat Lassi hjólað, en bara ekki hratt, og enn
síður gat hann ekið út vörum á mótorhjóli.
Nei, það þýddi víst ekkert að hugsa um það,
að hann fengi sendisveinsstöðuna í sumar.
Hvaða starf ætli henti fyrir hann, haltan
drenginn? Oft hugsaði hann um aðstöðu sína
eins og hún var nú, og þá kom það fyrir að
hann þurrkaði tár af hvörmunum. Það hafði
til þessa ekki verið neinn vandi fyrir hann að
vinna sér inn svolítið af peningum til þess að
létta undir með mömmu sinni, og hún þurfti
þess sannarlega með. Sendisveinar fengu gott
kaup. Og þar, sem Lassi hafði unnið sem
sendisveinn, hafði líkað mjög vel við hann.
Hann hafði fengið að heyra það ávallt á
haustin, þegar hann kvaddi til þess að setjast
á skólabekkinn að sumarleyfi loknu. Hann
var vanur að hvíla sig nokkra daga heima á
vorin, eftir skólauppsögn, áður en hann fór að
tala við kaupmanninn.
— Velkominn, við höfum vonast eftir þér!
LJDSBERINN
Þannig tók kaupmaðurinn venjulega á móti
honum þegar hann byrjaði að vinna hjá hon-
um á vorin og Lassa þótti mjög vænt um að
heyra þessi viðurkenningarorð kaupmannsins.
En nú myndi hann ekki fá aftur að heyra slík
orð af vörum kaupmannsins. Og það fannst
honum sárt.
Lassi hafði oft talað v,ið mömmu sína um
þennan vanda sinn. Kaupmaðurinn hafði ekk-
ert heyrt um slysið, sem Lassi hafði orðið
fyrir og vissi ekki að hann hafði legið veikur.
Mæðginunum fannst það ekki nema eðlilegt.
Dagurinn eftir vorprófið, var erfiður. Lassi
hafði séð nokkra drengi flýta sér niður í bæ.
Hann vissi vel hvað þeir ætluðu að erinda
þar. En sjálfur stóð hann, 12 ára drengurinn
í húsagarðinum og grét. Það var einhver
versti dagur, sem hann hafði lifað. Þetta var
næstum verra en slysið og skaðinn og tíminn,
sem hann hafði legið veikur. Verra var það
næsta dag, þegar hann sá skólafélaga sína
hjóla með vörur á sendiferðahjólunum, bros-
andi út undir eyru.
Peningar! Vinna! Nytsemi!
Án þessa varð nú Lassi að vera.
Hann horfði á styttri fótinn á sér.
Hann hafði fengið svolitlar skaðabætur
vegna slyssins, en þeir peningar drógu ekki
úr lönguninni að fara að vinna, eða bættu
skapið. Lassi þurrkaði af sér tár. Allt í einu
datt honum nokkuð í hug.
Hvaðan kom sú hugsun? Ef til vill frá
Guði. Ef til vill var eitthvert starf fyrir hann
í búðinni? Getur 12 ára drengur gert annað
í verzlun, en að sendast með vörur?
Lassi ákvað nú samt að fara og tala við
kaupmanninn.
— Við vonuðumst eftir þér í gær, sagði
kaupmaðurinn þegar Lassi kom.

91