Ljósberinn - 01.10.1960, Blaðsíða 10

Þessi saga gerðist vestan hafs í einni stór-
borg í Ameríku.
í útjaðri borgarinnar bjó maður vellauð-
ugur, en hann var líka mesta góðmenni.
Hann átti ljómandj fallegt hús. Umhverfis
það var stór aldingarður. í húsinu voru mörg
herbergi. Þar var rúm handa fjölda gesta.
Auðmaður þessi átti ekki nema einn son
barna. Hann unni honum mjög. Þeir bjuggu
saman í ást og eindrægni.
Þá hófst frelsisstríðið í Norður-Ameríku.
Daglega bárust skelfingartíðindi utan af
vígvellinum, fregnir af vinum( særðum og
dauðum.
Einu sinni kom sonur auðmannsins til hans
éinkar hljóðlátur og sagði:
-— Leyf mér að gerast sjálfboðaliði og
ganga í herinn og standa þar við hlið vina
minna.
Faðir hans leit á hann og las úr augum hans
hinn einlægasta mannkærleika.
Og svo leyfði hann honum að fara.
Það var þung raun fyrir manninn, að sjá af
syni sínum. Þarna stóðu nú feðgarnir hvor
hjá öðrum. Þá sagði sonurinn við föður sinn:
— Viltu heita mér einu, pabbi?
— Hvað er það, sonur minn?
— Viltu heita mér því, að veita viðtöku í
stofurnar okkar þeim lagsbræðrum mínum,
særðum og þreyttum, sem ég kann að kynn-
ast á vígvellinum? Ég ætla að vísa þeim
greinilega til vegar til þín og fá þeim hverj-
um fyrár sig nafnspjaldið mitt. Viltu nú veita
þeim viðtöku og vera jafn ástúðlegur við þá,
eins og það væri ég sjálfur, sem kæmi heim?
Maðurinn leit á son sinn, sem honum var
svo hjartfólginn og sagði:
— Ég lofa þér því, að hverjum einasta
særðum lagsbróður þínum, sem þú sendir
hingað heim, skal verða veitt viðtaka eins og
hann væri þú sjálfur, hafi hann aðeins nafn-
spjald þitt í höndum.
Að svo mæltu fór sonur hans af stað.
Faðir hans stóð lengi og horfði á eftir þess-
um augasteini sínum, unz hann kom að yzta
horninu í aldingarðinum. Þá veifuðu þeir
hvor til annars í síðasta sinn.
Faðir hans gekk nú inn aftur og um allar
auðu stofurnar þar. En hve hann saknaði
sárt hins ástfólgna sonar.
Tímarnir liðu. Oft bárust fregnir frá brjóst-
fylkingunni. Þar hafði sonur auðmannsins
verið settur. Þar barðist hann. En faðir hans
þráði hann svo sárt.
Svo kom einn sólheitur sumardagur. Fugl-
arnir sungu og blómin ilmuðu í stóra aldin-
garðinum. Einn af þjónunum stóð við dyrnar
á húsinu fagra.
Uti á veginum sá hann hvar roskinn her-
maður var á ferðinni. Hann var þreytulegur
og allur rykugur, og fötin hans voru öll gat-
slitin. Hann var ósköp aumingjalegur. Bund-
ið var um vinstri handlegginn á honum, og
umbúðirnar voru blóðugar.
En í hægri hendi hélt hann á hvítu nafn-
spjaldi.
Nafn hins unga sonar auðmannsins stóð á
spjaldinu.
Gamli hermaðurinn leit á húsið og svo á
spjaldið.
Já, það stóð heima. Þarna var húsið, sem
honum hafði verið vísað á.
— En húsið er svo skrautlegt og ég er svo
volaður. Það er nú ekki handa mér, eins og
ég er á mig kominn.
Svo stóð hann kyrr fyrir utan húsið. Síðan
fór hann að ganga fram og aftur, en svo varð
hann þreyttur og settist á stein úti við göt-
una.
L J □ S B E R I N N
110