Ljósberinn - 01.10.1960, Blaðsíða 13

kominn hingað um langa vegu, sagði prestur-
inn. Hann heitir Lá og er frá Suður-Húnan.
Hann hefur verið burðarmaður hjá hermönn-
unum, en nú er hann veikur og ætlar aftur
heim. Hann biður um að fá dálítið af lyfjum
og kannski eitthvað af ferðapeningum.
Gerið svo vel að koma hingað inn, sagði
kristniboðinn.
Þeir komu báðir með inn á aðgerðarstof-
una. Maðurinn var mjög kurteis og bað af-
sökunar á ónæðinu, sem hann gerði. Hann
hefði lengi verið með hermönnunum og nú
var hann svo sárþjáður af hitasótt og þyrfti
nauðsynlega á lyfjum að halda. Kristniboð-
inn lét hann fá svolitla öskju með kíninpill-
um. Svo voru það ferðapeningarnir. Hann
hafði verið ráðinn af hermönnunum til að
bera börur, en borgunin var lítil. Á heimleið-
inni hafði hann komizt í þrot með peninga.
Kristniboðann langaði til að vita, hvar hann
ætti heima. Maðurinn skýrði greinilega frá
öllu. Hann var frá þorpinu hans Foolais.
Kristniboðinn hélt yfirheyrslunni áfram.
— Kannast þú við fjölskyldu, sem ber nafn-
ið Dao? spurði kristniboðinn.
Eigið þér við ópíumsreykingamanninn?
— Já, svaraði kristniboðinn.
— Ég þekki hann mæta vel. Hann er dáinn
og kona hans er líka dáin.
— Áttu þau ekkert barn?
— Jú, þau áttu dreng, en hann hlýtur að
vera dauður fyrir löngu.
— Þekkir þú mann, ,sem heitir Wang-lao-
ban? spurði kristniboðinn.
Wang-lao-ban? Jú, ég þekkti hann vel.
Hann var ræningi. Hann var skotinn í fyrra
ásamf öllum bófaflokknum. Hermennirnir sáu
um það.
— Hvað segir þú? Var hann skotinn?
— Já, hermennirnir náðu honum að lokum.
Nú ríkir aftur friður í byggðarlagi okkar.
Kínverski presturinn hlustaði á samtalið
af mikilli ákefð.
— Þetta voru nú góðar fréttir, sagði hann.
Leyfðu mér að sjá vegabréfið þitt, svo að við
getum lesið nafnið þitt. Vel getur verið, að
við getum hjálpað þér um svolítið ferðafé.
Maðurinn sýndi þeim vegabréfið. Þar stóð
líka nafn þorpsins, sem hann átti heima í.
Hann leit út fyrir að vera heiðarlegur. Hann
var áreiðanlega enginn ræningi, sem var á
hnotskóg eftir Foolai.
— Bíddu svolítið, sagði kristniboðinn.
Svo hljóp hann inn í stofuna og sótti
drenginn, og gat loks talið hann á að
koma með sér. Maðurinn skildi ekkert í þessu,
þegar kristniboðinn kom með drenginn. Það
var auðséð, að hann þekkti ekki Foolai aftur.
Hann rak upp stór augu, þegar hann fékk að
vita, hver drengurinn var. Svo var mannin-
um boðið að borða með prestinum og Foolai,
og hann þáði það með þökkum. Svo fékk hann
ferðapeninga og lofaði að skila kveðju frá
Foolai til drengjanna í þorpinu. Því næst hélt
hann sína leið.
Drengirnir gátu eiginlega ekkí skihð, hvað
var að Foolai þetta kvöld. Hann var svo glað-
ur, eins og hann ætti afmæli. Hann tók alla
peningana úr blekbyttunni og þaut út í veit-
ingahúsið handan götunnar. Brátt kom hann
til baka með veitingahúsþjóninn, sem hafði
með sér stóran bakka með skálum, sem voru
fullar af hveitipípum (makkaróni). Svo hafði
hann líka fengið uxakjöt með rauðum pipar
til bragðbætis. Drengirnir stukku upp til
handa og fóta, og vissu ekki, hvort þeir áttu
að trúa sínum eigin augum, þegar Foolai kom
með allar þessar kræsingar og bauð þeim að
vera með í veizlunni. Foolai var glaður og
fagnandi, og presturinn og kristniboðinn urðu
líka að vera með, því að þeir vissu um ástæð-
una fyrir gleði Foolais. Nú þurfti hann aldrei
framar að óttast ofsóknir ræningjanna.
Svo kom sumarfríið. Kristniboðinn og fleiri
héldu til fjalla til að losna við versta hita-
svækjutímabilið um nokkurra vikna skeið.
Skólanum var lokað, og nemendurnir fóru
heim. Foolai átti að búa hjá kínverska prest-
inum í sumarfríinu og leika sér við drengina
hans. Þeir hlökkuðu til leyfsins, þó að þeir
yrðu að hýrast í hitasvækjunni í Ningsiang.
Þeir gátu látið fara vel um sig, lesið góðar
bækur og baðað sig í ánni eins oft og þá lysti.
Þegar kristniboðinn kom aftur til Ningsiang
í ágústmánuði, var Foolai farinn. Presturinn
kínverski sagði honum undarlega sögu. Tveir
menn komu með burðarstól alla leið frá þorp-
inu hans Foolai. Þeir komu með bréf til Foola-
is og greindu frá því, að frændi hans hefði
misst son sinn í stríðinu. Nú var hann mjög
óhamingjusamur, af því að hann átti engan
LJDSBERINN
11»