Ljósberinn - 01.11.1960, Blaðsíða 6

„Hédna rökuðum vi mamma, og hessa sátu
bjó é til með Diddu.“
Og pabbi klappaði á þriggja ára koll og
sagði, að það væri gaman að eiga duglega
stúlku.
Það var komið undir kvöld þessa sama
dags og verið að sækja kýrnar. Mamma fór
niður að Keldu til að taka á móti þeim, og
ég þurfti auðvitað að fara líka, svo að mamma
væri ekki ein.
Þarna voru kálfarnir komnir. Það var víst
bezt, að ég sækti þá. Þess vegna sagði ég við
mömmu:
„Mamma, hú mátt reka stóru kýddnar. É
skal reka kálfana.“
Svo fór mamma á undan með kýrnar. En
kálfarnir drógust aftur úr allir þrír, Stóri,
Litli og ég sjálf.
Allt gekk vel þangað til við nálguðumst
bæinn. Þá staðnæmdust kálfarnir, litu yfir
túnið og horfðu á sáturnar.
„Hetta eru bara sátur,“ sagði ég, og svo
sveiflaði ég litla spottanum mínum og sagði:
„Ho—ho—ho,“ eins og stóra fólkið var vant
að gera, þegar reka þurfti kýrnar.
Það var þó varla spottinn minn, sem olli
þeim undrum, er nú gerðust. Kálfarnir ráku
upp hvell, dimm baul, settu halana upp í
loftið og þutu af stað í áttina að fyrstu sát-
unni.
Þetta var svo fyndið, að ég skellihló. En
gamanið fór fljótt að grána. Kálfaflónin héldu
víst, að sátan væri eitthvert leikfang, búið
til handa þeim. Þeir æddu beint á hana, settu
undir sig hausana og þeyttu henni út um allt.
Þó að ég væri þriggja ára, en kálfarnir
aðeins á fyrsta ári, var ég ólíkt seinni í snún-
ingum en þeir. Ég hljóp eins hratt og stuttu
fæturnir gátu borið mig og öskraði af öll-
um mætti, bæði af hryggð og reiði. Það stóð
heima, að þegar ég komst að sátunni, þá var
hún alveg jöfnuð við jörð.
Ég sveiflaði spottanum mínum og ætlaði
að lumbra duglega á þrjótunum, einkum
Litla, sem var miklu æstari en Stóri. En
hann hafði enga löngun til að bíða eftir því,
heldur þaut beint að næstu sátu, sem var
rétt fram undan, og fór eins með hana.
Ég hljóp aftur af stað og öskraði nú svo
hátt, að mamma k'om fyrir hlöðuhornið til
að vita hvað gengi á.
Stóri var þá hættur leiknum og labbaði
heim að fjósi, en Litli hamaðist í sátunni,
eins og hann ætti lífið að leysa. Þegar ég
sá hann fullkomna verk sitt þar og þjóta
síðan að þeirri þriðju, án þess að ég gæti
komið í veg fyrir það, gafst ég alveg upp.
Það var hræðilegt að horfa á handa-
verkin, sem ég rétt áðan var svo stolt af,
vera eyðilögð á þennan hátt. En þó var miklu
erfiðara að verða að viðurkenna vanmátt
sinn.
Ég hafði boðið mömmu að reka kálfana
og hélt, að ég réði við þá. En nú varð mamma
sjálf að koma hlaupandi, þegar hún sá, að
yngsta dóttir hennar var svo mikill klaufi,
að hún lét Litla eyðileggja dagsverk þeirra
á svipstundu.
Ég skammaðist mín svo mikið, að ég þorði
ekki að líta á mömmu, þar sem hún átti 1
erjum við Litla. 1 stað þess hljóp ég heim
til pabba og sagði í máttvana bræði: „Ha er
bezt að skjóta hann.“
„Að skjóta hvern?“ spurði pabbi undrandi.
„Hann Litla,“ svaraði ég ákveðin. „Hann
er svo vondur a ha er bezt að skjóta ann.“
Mér er sagt, að það hafi liðið nokkrar vik-
ur frá þessum atburði, þangað til kröfu minni
var fullnægt. Og þá var það gert vegna þess,
að pabbi var fyrir löngu búinn að lofa að
selja kjötið af Litla. En í huga mínum renn-
ur þetta saman í eina heild. Ég trúi því varla
enn þá, að Litla hafi ekki verið slátrað sama
kvöldið og hann velti um sátunum, og að
það hafi aðeins verið gert fyrir mín orð. Að
minnsta kosti var það þá fyrst, sem mér
fannst ég fá uppretsn eftir auðmýkinguna,
og Litli jafnframt fá hæfilega refsingu fyrir
óþekkt sína.
Nokkru seinna man ég svo, að ég horfði á
mömmu og pabba fara suður veg með Stóra.
Það var búið að selja hann. En ég vissi, að
hann átti ekki að deyja, heldur lifa og verða
stór, stór boli. Það fannst mér líka hann eiga
skilið. Hann hafði alltaf verið miklu betri
kálfur en Litli frændi hans.
L. K
★
122
LJOSBERINN