Ljósberinn - 01.11.1960, Blaðsíða 13

Borðbæn
barnsins
★
DROTTINN BLESSI MIG
OG MÍNA FÆÐU
I JESÚ NAFNI
AMEN
Hann staðnæradist einu sinni enn, en þá
staðnæmdist hann til þess að láta kr. 5,23 nið-
ur í umslag.ið, þar sem hinir peningarnir voru.
Þegar hann kom upp til Lárusar frænda
sins, og hann hafði talið peningana og litið á
miðann, sagði hann:
— Þetta var meiri fiskafinn, drengur! Mér
þykir þú hafa verið duglegur! En það er of
mikið af peningum hérna. Karlsson er ekki
vanur að telja skakkt.
— Já, það breyttist verðið á álunum. Það
var sagt í útvarpinu í gærkvöldi.
— Já, já, einmitt. Andrés kom hingað fyr-
ir tveim klukkutímum og minntist á það. Ég
var búinn að gleyma því. Ertu ánægður með
þessar kr. 5.23, drengur?
— Ó, það er of mikið, sagði Sveinn og
reyndi að dylja hugsanir sínar.
— Alls ekki. Þú ert meira virði en svo. Hef-
ur þú hengt inn netið og önglana? Já, ég þarf
víst ekki að spyrja um það, því að það er
ekki til jafnmikill prýðisdrengur og þú,
Sveinn. Það verður áreiðanlega mikill maður
úr þér með tímanum.
— Heldur þú það, frændi?
— Já.
— Þakka þér fyrir.
Sveinn fór, og þegar hann kom út, var hann
þakklátur fyrir, að hann hafði ekki fallið fyr-
ir freistingunni og tekið peningana, sem hann
fékk núna. Ef hann hefði tekið þá, hefði Lár-
us frændi hans verið leiður alla ævi út af því,
að Sveinn var ekki sá, sem hann hélt að hann
væri. Nú hafði hann sigrazt á freistingunni,
fengið þessa peninga og hvorki syndgað gegn
Guði né mönnum. Verkefnið var vel af hendi
leyst.
★ ★ ★
LJ Ó5BERINN
129