Ljósberinn - 01.12.1960, Page 4
myrða öll ungbörn þar. Enginn hefur djörf-
ung til að biðja harðstjórann vægðar. Þá kom
kraftur Drottins yfir mig, svo ég gerði það.
Ég gat ekki þolað að horfa á alla þá sorg og
skelfingu, er þetta orsakaði vesalings mæðr-
unum. Elíeser, bezti vinur minn, fylgdi mér að
hallarhliðinu.
— Hvað gerðir þú svo, bróðir minn?
— Ég gekk fyrir Heródes. Ég talaði til harð-
stjórans með fullri djörfung og bað mæðrun-
um og ungbörnunum vægðar.
— Og hverju svaraði konungurinn? spurði
Naómí.
— Hann reiddist ákaflega, svaraði Ben-
Húri, og skipaði hermönnum sínum að grípa
mig höndum og hengja mig á gálga á Golgata.
— Hvernig getur þú verið hér, elsku bróð-
ir? spurði stúlkan grátandi.
— Ég bað um tveggja daga frest til þess
að geta kvatt þig, því þú munt ein gráta mig
eftir að foreldrar mínir dóu.
— Og varð harðstjórinn við bæn þinni?
— Já, systir mín, hann gaf mér fararleyfi
gegn því að ég setti tryggdngu. — Elíeser,
vinur minn, lét hneppa sig í fangelsi þangað
til ég kem aftur, og svo sannarlega sem ég
er af hinum göfuga ættstofni Benjamíns skal
ég koma aftur.
— Nei, æ-nei, elsku bróðir minn, sagði
Naómí grátandi og tók um háls bróður síns.
Þú mátt ekki hverfa aftur í helgreipar Heró-
desar. Þú verður að flýja í eitthvert fjarlægt
land, flýðu til Egyptalands. Ég skal fylgja
þér. Ég segi upp stöðu minni hér og fer með
þér. Þú skalt ekki deyja sem illræðismaður.
— Talaðu ekki þannig, systir mín, sagði
Ben-Húri alvöruþrunginn. Ég hef heitið Elíe-
ser og lagt við drengskap minn, að koma aft-
ur. Verði ég ekki kominn til Jerúsalem á
morgun, þá verður hann líflátinn sem ill-
ræðismaður í minn stað. Ætti ég að láta líf-
láta bezta vininn í minn stað af hugleysi einu
saman?
Naómí fól andlitið í höndum sér og grét.
— Ég get ekki svikið tryggan vin, sagði
sveinninn ennfremur. Hann hefur látið setja
sig í varðhald af frjálsum vilja fyrir mig, og
hann treystir mér. — Harðstjórdnn mun hrósa
sigri, komi ég ekki aftur. Hann kvaðst ein-
göngu verða við bæn minni til þess að sýna
og sanna, að tryggð og drenglyndi fyndist
ekki meðal manna af hdnum lítilsvirtu Gyð-
ingaættum.
Unga stúlkan titraði af gráti og gat engu
orði komið upp.
— Nei, ég vil ekki leiða smán yfir eignar-
lýð Guðs, sagðd pilturinn eftir stundarþögn.
En þú skalt hefna mín. Þú skalt fara til
Betlehem og skýra frá því, er ég hef sagt og
gert, og þá rís þjóðin upp eins og á dögum
Gídeons og Makkabeanna, og dauði minn
verður neistinn, sem tendrar bál um land vort
allt. Þjóð vor rekur grimmdarsegginn af hönd-
um sér og verður svo frjáls á ný!
Að svo mæltu þrýsti hann kossi á enni
systur sinnar og skundaði síðan á burt út i
náttmyrkrið.
Naómí féll á kné á jörðina, fórnaði höndum
til himins og hrópaði:
— Drottinn Zebaot, Abrahams Guð! Varð-
veittu hann bróður minn, frelsa hann frá
dauðanum, þá skal ég lofa nafn þitt, þú hinn
allrahæsti!
Ben-Húri, sem styi'kzt hafði við nærdnguna
og hina stuttu hvíld, tók til fótanna á ný.
Nóttin var köld og dimm og sveipaði hann
því fastar að sér kápunni og hljóp nú sem
ung hind. Þegar dagaði í austrd var hann
hálfnaður til Betlehem .
Allt í einu heyrði hann dimrnt öskur í
gljúfri nokkru við veginn. Honum var litið
þangað og sá hann þá stórt ljón í nokkurra
faðma fjarlægð búa sig til áhlaups.
Áður en pilturinn hafði ráðrúm til að íhuga,
hvort hann skyldi heldur nema staðar eða
flýja, réðst ljónið á hann með hræðilegu
öskri og sló hann niður. Hann fann með skelf-
ingu brennheitan andardrátt þess á andliti
sínu og klær þess í öxlinni. Ben-Húri fann,
að hans síðasta stund var komin. Hann lokaðd
augunum og bjóst við dauða sínum með bæn
til ísraels Guðs á vörum.
En þá brá svo kynlega við, að ljónið dró allt
í einu inn klær sínar, reisti höfuðið og horfði
eftir veginum. Að því búnu lagðdst það með
mestu hægð fram á lappir sínar við hliðina á
piltinum ósjálfbjarga. Þegar Ben-Húri opn-
aði augun aftur stóðu hjá honum karlmaður
og ung kona. Og konan bar engilfagurt svein-
barn á örmum sér.
Barnið strauk blóðugt enn,i hans með litlu,
mjúku höndunum sínum, og fannst Ben-Húri
LJÓSBERINN
136