Ljósberinn - 01.12.1960, Blaðsíða 5

sem sárin læknast við það og mátturinn koma
aftur í líkama hans. Hann stóð upp undrandi.
— Hver eruð þið og hvað hafið þið gert
við ljónið? spurði hann.
— Við komum frá Betlehem, svaraði kon-
an viðkvæmri röddu. Við erum á flótta til
Egyptalands með Jesú, litla barnið okkar.
Hann hefur sefað ljónið og læknað sár þín.
— Ó, þú himneska undrabarn! hrópaði pilt-
urinn í lotningu og féll á kné. Sannarlega
hlýtur þú að vera Messías þjóðar vorrar. Þér
sé lof og dýrð!
Hann fórnaði höndum í gleðihrifningu og
tilbeiðslu móti barninu, en Jósef og María
héldu samstundis för sinni áfram, svo hann
varð aftur einn hjá gæfu Ijóninu. Hann stóð
þá upp og hraðaði för sinni.
Sólin rann upp yfir Hebronfjöllin og trjá-
lundirnir ómuðu af fuglaklið. Ben-Húri hrað-
aði för sinni sem mest hann mátti og um
miðjan dag var hann kominn til Betlehem.
Hann dirfðist ekki að nema þar staðar eitt
stundarkorn, svo hann kæmi ekki of seint til
Jehúsalem. Örðugasti hjallinn var eftir, förin
yfir Júdafjallgarðinn. Brennheit sólin hellti
geislum sínum yfir hann, og hann kvaldist af
sárum þorsta' þreytu og hungri. — Hann
dróst áfram seint og með miklum erfiðismun-
um. Ein stund leið af annarri og skuggarnir
lengdust meira og meira. — Næði hann ekki
til Jerúsalem áður en síðustu sólargeislarnir
glömpuðu á musteristurnum, þá yrði vinur
hans leiddur til aftökunnar.
Stynjandi og reikandi, eins og helsært veiði-
dýr, náði hann loks borginni og neytti síðustu
kfaftanna til þess að komast til konungshall-
arinnar. Þar féll hann örmagna niður við
hliðið.
Þá heyrði hann mikinn nið frá æstum
lýð, er virtist streyma áleiðis til Golgata, og
í gegnum niðinn greindi hann hrópin:
— Vei, ó, vai yfir svikaranum Ben-Húri,
sem lætur vin sinn líða dauða!
Ben-Húri heyrði þessi hróp og varð yfir-
kominn af djúpri sorg. Hann fórnaði höndum
til himins og stundi: ^
— Drottinn Jahve, Abrahams Guð! sendu
mér himnabarnið þitt, sem frelsaði mig frá
gini Ijónsins, svo það geti vedtt mér fulltingi
sitt til að frelsa vin minn frá dauðanum.
Samstundis fann hann nýjan kraft færast
*
*
*
*
*
um líkama sinn og hann reis upp og hljóp
áfram, eins og hind á flótta, til aftökustaðar-
ins. Þegar þangað kom, sá hann böðlana til-
reiða snöruna fyrir vin-hans.
— Bíðið við, bíðið við hrópaði hann. Ég,
Ben-Húri, er hér sjálfur kominn til að þola
hegningu mína!
Með þessum orðum hné hann örmagna í
ómeginn. Þegar hann vaknaði við aftur, sat
Elíeser hjá honum og strauk hendinni um
brennheitt enni hans.
Glymjandi óp steig upp frá mannfjöldan-
um:
— Ben-Húri hefur staðið við orð sín og
bjargað vini sínum! Með trúlyndi sínu hefur
hann gert þjóð sinni sæmd. Hann skal ekki
deyja, hann skal ekki deyja! Harðstjórinn
skal heldur deyja!
Hinn blóðþyrsti harðstjóri, Heródes, sem
hafði látið bera sig í burðarstóli til Golgata,
til þess að geta hrósað sigri yfir brigðmælgi
Gyðingsins, dyrfðist ekki að brjóta í bága við
vilja lýðsins. Þungur á brún og brá sagði
hann:
— Þið eruð báðir frjálsir. Farið leiðar ykk-
ar.
Vinirnir leiddust báðir í hægðum sínum
til borgarinnar, en fólksfjöldinn fylgdi þeim
eftir hrópandi gleðióp.
i:i7
ENGLAVERND
LJDSBERINN