Ljósberinn - 01.12.1960, Qupperneq 7

Önnur sorg hafði líka borið Dóróteu að
höndum. Einkavinurinn hennar, hundurinn
Karó, tryggðatröllið það, hafði hlaupið burt
frá henni og var ókominn, þó að mánuður
væri liðinn frá því að hann fór.
Faðir Dóróteu hafði átt Karó, og var hann
af frægasta hundakyni. Kynið var nú heldur
tekið að blandast. En í augum Dóróteu var
Karó jafngöfugur og ættfaðir hans hafði ver-
ið og langfeðgatal hans kunni hún utanað.
Dórótea stóð nú við arin sinn og var að
steikja rifjastejk. Kom henni þá til hugar, að
bezti vinurinn hennar færi nú á mis við svo
mörg góð bein, og þótti henni það sárt.
— Já, sagði hún og stundi þungan, svona
eru mennirnir, og skepnurnar eru ekki vit-
und betri.
Svo fór hún að hræra eplaskífudeigið, því
að jól ætlaði hún samt að halda fyrir siðasakir.
Klukkan hennar á veggnum fór nú að slá,
fyrst stundarfjórðungana og stundirnar á eft-
ir, og var klukkan þá fjögur. Heldur var hún
nú orðin rám í raustinni af ryði og svo brak-
aði í gamla kassanum utan um hana. En því
var eins farið með hljóðið í klukkunni og
með seppann — Dóróteu lét gamli hljómur-
inn hennar svo vel í eyrum.
í sömu svifum fóru kirkjuklukkurnar að
hringja til jóla. Líklega var það hljómurinn
þeirra, sem orðið hefur til þess, að Dórótea
fór að rifja upp fyrir sér liðna daga, og minnt-
ist þess, er hún hafði leikið sér með öðrum
börnum kringum jólatréð og andað að sér
ilminum af jólakræsingunum.
Það var eins og einhver undarleg þreyta
færðist yfir hana alla. Hún lagði frá sér epla-
skífurnar, sem hún var að baka, og settist á
legubekkinn. Eldurinn logaði glatt á arninum
og varpaði löngum og rauðum ljósrákum á
gólfið.
Allt í einu fannst henni eins og eitthvað
væri kvikt úti í horninu hjá arninum, og þótt-
ist hún sjá þar einhverja veru með rauða
húfu á kollinum.
— Hver ert þú? spurði hún og varð bilt við.
— Ertu alveg búin að gleyma mér? svaraði
vera þessi í ógn mjúkum og lágum rómi, en
þó svo skýrt, að hún skildi hvert orð. Ég er
jólasveinninn. Einu sinni þótti þér vænt um
mig. Manstu ekki, þegar þú varst að fara út
í garðinn með graut handa henni kisu? Þá
varstu svo ung og smá. Þá helltir þú um leið
drjúgum sopa af nýmjólk á jörðina og sagðir:
— Jólasveinninn verður nú líka að fá sinn
skammt.
— Og svo komstu með bein handa varð-
hundurinn. Þú ázt svo lítið af beininu, til þess
að hann gæti fengið sem mest. Ekki gleymdir
þú sólskríkjunum þá. Manstu ekki þegar þær
voru svo glaðar að svifa í kringum þig, þegar
þú varst að fleygja korninu til þeirra? Þú lézt
mömmu þína leiða þig með sér, þegar hún fór
til sjúkra og fátækra, þú hafðir svo mikla
gleði af því. Mamma þín bar stóra körfu með
bezta jólamat í og aðra körfu barst þú á hand-
leggnum, fulla af kökum og eplum. Hvar sem
þið komuð, blessuðu sjúkir og fátækir mömmu
þína, en þig kysstu þeir og sögðu, að þú værdr
hverri köku sætari.
Þá féllu Dóróteu tár á kinn. Já, allt var nú
þetta hverju orði sannara. En nú var allt orð-
ið á annan veg, og það var yfirsjón eins manns
að kenna. Og það var eins og jólasveinninn
gæti lesið í huga hennar, því að hann sagði:
— Og þú varst full af gremju við alla, af
því að einn maður dró þig á tálar. Hefðirðu
ekki heldur átt að láta þér til hugar koma,
að margir aðrir kynnu líka að hafa orðið
fyrir vonbrigðum, og áttir þú þá ekki að vera
góð við þá? Þú máttir þó bezt skilja, hvernig
þeim hlaut að líða. En nú er dimmt í huga
þínum, og þú situr í myrkri!
Nú varð koldimmt í stofunni, því að eld-
urinn kulnaði í arndnum og veran hvarf.
Nú var eins og Dórótea sæi ofan í gínandi
djúp og eitthvað vildi steypa henni ofan í það.
Það fór um hana hrollur og þá vaknaði hún.
Þetta var þá draumur.
Eldur logaði á arninum eins og áður og allt
var óbredtt í stofunni. Dórótea titraði öll af
angist. Það var hvert orð satt, sem jólasveinn-
inn hafði talað. Það var eins og hún stæði á
barmi gínandi gjár. En tími var enn til stefnu.
Hún hét sjálfri sér því á þeirri sömu stundu,
að upp frá þessu skyldi hún lifa nýju lífi. En
til þess hlaut hún að hugsa með miklum sárs-
áuka og samvizkukvöl, að allir þeir löngu og
sólarlausu dagar, sem hjarta hennar hafði
lokað verið, mættu aldrei koma aftur.
Einhver var að rjála við útidyrahurðina.
Nú var það ekki draumur. Það var bardð létt
að dyrum. Dórótea gekk fram og lauk upp.
LJDSBERINN
i:s«>