Ljósberinn - 01.12.1960, Page 8

Kom þá ekki hundur, kátur, geltandi og gól-
andi á móti henni!
— Ert það ekki þú, Karó vinur minn! hróp-
aði hún upp fagnandi. Þá voru mörg ár lið-
in frá því, að hún háfði glaðzt af nokkru.
— Hvernig hefur þú náð í hann? spurði
Dórótea litlu stúlkuna, sem kom með hund-
inn. Blessuð komdu inn, sagði hún, þegar hún
sá, hversu telpan var þunnklædd og kuldaleg.
Þegar veslings telpan kom inn, rétti hún
hendurnar að arinum bláar af kulda.
— En sá blessaður hiti hérna, sagði hún.
Mamma vildi ekki annað en að ég færði þér
rakkann þinn í kvöld, til þess að þú gætir þó
haft hann þér til gleði. En öll fórum við að
skæla, þegar við urðum að sleppa honum.
— Hvernig komst hann til ykkar? spurði
Dórótea þá aftur.
— Mamma fann hann úti á götu. Hann lá
þar og hafði verið ekið yfir hann og var hann
nær dauða en lífi. Nú er mánuður síðan. Við
hjúkruðum honum og tókst að lífga hann
aftur. Nú er hann orðinn hress og heill. Ó,
hann er svo indæll! Ein löppin er bara vit-
und styttri en hinar. En við því getum við
ekkert gert.
— Hvað heitir þú? spurði Dórótea.
— Dórótea, svaraði litla stúlkan, hann
pabbi sagði, að ég ætti að heita eftir ungri
stúlku, sem hann hafði svo miklar mætur á.
Þá fölnaði Dórótea. Hana grunaði þegar í
stað, hvaða barn þetta væri. Hún hafði líka
undir eins þekkt hana á augunum. Þau voru
svo hrein og skír, og það voru einmitt þau,
sem gerðu henni stúlkuna svo undarlega að-
laðandi.
— Faðir þinn heitdr þá Andrés Jensen, og
þið búið svo sem hálfa mílu héðan?
— Já, svaraði Dórótea yngri forviða. Svo
þú þekkir okkur þá?
Því svaraði gamla konan engu, heldur
spurði:
— Hvers vegna færðir þú mér hundinn
fyrst núna?
Stúlkan svaraði:
— Fyrir tveim dögum kom maður héðan úr
sveitinnj til okkar. Hann þekkti hundinn og
sagði: •— Dórótea Williams á þennan hund.
— Þess vegna sendi mamma mig með hann
í dag. En nú verð ég að fara áður en myrkrið
dettur á. Mamma sagði, að hún ætlaði að
koma á móti mér með litlu bræður mína.
Vertu sæll, elsku Tryggur minn! Við kölluð-
um hann Trygg.
Hún kraup niður fyrir framan Karó og
kyssti loðna kollinn hans og grét beisklega.
Dóróteu gömlu var órótt innanbrjóst og lá
næstum því við að öfunda Karó.
Hvernig gat hún nú haft brjósts til þess að
láta litlu stúlkuna fara eina síns liðs svo lang-
an veg og vita þó ekki hvort hún hitti mömmu
sína á leiðinni? En þegar henni kom í hug
móðir hennar, sem einu sinni varð henni hlut-
skarpari, þá fannst henni hún mundi verða
allt annað en fegin fundi hennar.
En var hún nú ekki fyrir lítilli stundu bú-
in að heita sjálfri sér því, að hún skyldi verða
önnur og betri manneskja? Og var nú ekki
eins og allt væri svo merkilega búið í haginn
fyrir hana, til þess að hún gæti sýnt, að henni
væri alvara með afturhvarfið?
— Bíddu við litla stund, sagði hún, svo að
við Tryggur og ég getum fylgt þér á leið.
Hún fyllti nú köi'fu með ýmsu góðgæti, og
því meira sem hún lét í körfuna, því meira
fannst henni vanta.. Og endirin varð sá, að
hún varð að taka aðra körfu stærri og fylla
hana. Að því búnu tók hún í hönd nöfnu sinn-
ar, og minni körfuna lét hún á handlegg
hennar, fulla af eplum og kökum, líklega til
þess, að allt skyldi vera, eins og jólasveinninn
hafði sagt.
Dórótea litla lét nú heldur munninn ganga
á leiðinni. Nafna hennar fékk allt að vita hjá
henni um basl þeirra og bágindi, og að
mamma hennar væri rétt orðin uppgefin á
að basla fyrir börnum sínum.
Loks sáu þær háa og granna konu koma á
móti þeim, og leiddi hún sinn drenginn v.ið
hvora hönd. Hafði Dórótea borið þungan hug
áður til þessarar konu, þá er það víst, að nú
hvarf sú þykkja með öllu. Henni blöskraði
alveg að sjá útlit hennar. Hún var næstum
ekki annað en skinin beinin af þrældómi og
bjargarskorti. Hún var ósköp illa til fara. Sjal
hafði hún um herðar sér, gamalt og gatslitið.
Dórótea var alveg gagntekin af meðaumkun.
Nú harmaði hún það sárt, að hún skyldi ekki
hafa hlaupið undir bagga með þessar.i ves-
lings manneskju fyrr. Það kom fát á konuna,
þegar hún sá Dóróteu Williams, og gat hún
varla orði upp komið, en sagði þó:
140
LJOSBERINN