Ljósberinn - 01.12.1960, Qupperneq 9

— En hve það var fallega gert af þér að
fylgja litlu stúlkunni minni á leið! Ég hef svo
oft hugsað um það, hve slæm við höfum ver-
ið við þig. En við vorum ung þá, og ég er
búin að fá mín makleg málagjöld.
— Nú skulum við gleyma því öllu, sagði
Dórótea, allir hafa sína bresti. Ég hef verið
allt of harðvítug við ykkur, og hef haft meird
skaða en gagn af því. Ég hefði átt að vera
komin ykkur til hjálpar fyrir löngu. En nú
skaltu fá að sanna, að ég skal reynast þér allt
öðru vísi.
Marta, en svo hét konan, grét við þessi orð.
Dórótea klappaði á herðarnar á henni og hugg-
aði hana.
— Hafðu nú þessa körfu með þér, þá svelt-
ið þið þó ekki rétt í kvöld. Komið þið svo til
mín á nýársdag og borðið miðdegisverð hjá
mér. En á meðan skal ég hugsa upp, hvað ég
get gert fyrir ykkur.
Marta margþakkaði henni að skilnaði.
Dórótea litla vafði örmum um háls nöfnu
sinnar og kyssti hana á kinnina. Og svo var
sá koss ástúðlegur, að Dóróteu hitnaði alveg
inn að hjartarótum. Á heimleiðinni var hún
svo sokkin niður í að hugsa um það, hvað
hún ætti að gera fyr.ir þessa veslings fátækl-
inga, að hún tók alls ekki eftir næðingnum,
sem blés á móti henni.
Öðrum megin dyra voru tvær stofur, sem
hún notaði aldrei, hvort sem var. Þar gat
Marta búið með drengina sína. Nöfnu sína
ætlaði hún að hafa hjá sér. Hún hlakkaði til
að láta hana hjálpa sér dálítið, þegar hún
kæmi heim úr skóla. Fyrir þá snúninga átti
hún svo að fá fæði hjá henni. Marta hlyti að
geta eins fengið vinnu þar í sveitinni eins og
annars staðar. Og ynni hún úti á daginn, gæti
hún látið það vel í pottinn hjá sér, að dreng-
irnir gætu fengið að borða hjá henni.
Þegar hún var svo ndðursokkin í þessar
hugsanir, var hnippt í hana. Það var þá Karó,
trvggðavinurinn. Hann stökk og flaðraði upp
um hana geltandi af kæti. Hann hafði lengi
staðið grafkyrr úti á götunni og vissd ekki,
hvora leiðina hann átti að fara. En ást hans á
gömlu matmóður sinni varð yfirsterkari. Hon-
um hefur ef til vill fundizt hún vera svo ein-
mana og þyrfti því verndar við af hans hálfu.
— En hve þú ert indæll! sagði hún og
LJDSSERINN
klappaði honum klökk. Og ég sem gerði þér
svona rangt til!
Það lá við, að hún færi að biðja Karó fyrir-
gefningar.
í vikunni^ sem í hönd fór, mundi hún eiga
æði annríkt. Hún þurfti að þvo og hreinsa
tvær stofur. Hún þyrfti að dusta og fægja
gömlu húsgögnin og setja upp gluggatjöld, og
viðkunnanlegra væri að hafa ábreiðu undir
borðinu ....
Hún greikkaði sporið. Það var eins og hún
yngdist upp við, að fá eitthvað til að hugsa
um. Hún hlakkaði blátt áfram til þess að
koma þessu' öllu í verk.
Þegar hún kom inn í stofuna sína, var eld-
urinn á arninum að kulna út, en samt var þar
hlýtt og notalegt' inni, alveg eins í fyrri daga,
þegar hún gekk kringum blessað jólatréð með
foreldrunum sínum sælu.
Hún gaut hornauga út í hornið hjá arnin-
um, til að vita hvort jólasveinninn litli stæði
þar enn. En þótt hún sæi engan standa þar,
þá kinkaði hún þó kolli þangað og sagði við
sjálfa sig:
•—- Ætli hann sé nú ekki ánægður við mig?
Og einhver rödd hið innra með henni svar-
aði:
— Já, Dórótea Williams! Nú ertu búin að
finna sjálfa þig, nú ertu aftur orðin eins og
litla stúlkan, sem jólasveinninn mundi svo
vel eftir.
Á nýársdag komu gestir Dóróteu. Þá varð
nú heldur líf og gleði í gömlu stofunum, eftir
alla þungu og þreytandi þögnina, sem þar
hafði verið lengi, lengi. Þegar Marta sá stof-
urnar, sem nú átti að verða framtíðarhíbýli
hennar og barnanna hennar allra, þedrra er
nú voru á lífi, þá grét hún af fögnuði og þakk-
látssemi.
En engin var þó glaðari og þakklátari en
Dórótea sjálf. Nú fannst henni sem sér væru
bætt upp öll einveruárin, sem hún hafði eytt
þarna í þungum hugsunum og sárri gremju
við allt og alla.
Hún hugsaði oft með sjálfrd sér:
— Jólasveinninn hefur áreiðanlega verið
sendur til mín og hann hefur heldur ekki
farið erindisleysu.
Og hún þakkaði Guði.
141