Ljósberinn - 01.12.1960, Page 10

I Lilja Kristjánsdóttir:
STÍGVÉLA
STUBBUR
Úti var sólskin og gott veður, regluleg vor-
blíða.
Grængresið gægðist upp úr grárri jörðinni
og gaf loftinu dásamlegan ilm og túninu lit.
Sunnan undir fjárhússveggnum kepptust fífl-
arnir við að springa út. Þar lágu líka tvö lítil
lömb, steinsofandi^ og teygðu úr löngum og
grönnum fótum sínum í sólarhitanum. En
innan úr fjárhúsinu bárust lágar stunur. Þar
lá hún Hniðra og var fárveik.
Það var búið að hringja í dýralækninn, og
nú var hann á leiðinni. Vonandi gæti hann
bjargaði veiku kindinni. Það var svo erfitt að
hlusta á stunurnar og horfa á þjáningar henn-
ar og geta þó ekkert gert til hjálpar.
Dýralæknirinn kom. Hann beitti allri tækni
sinni og lipurð, sem reyndar virtist ekki ætla
að bera neinn árangur fyrst í stað. Þó rættist
svo vel úr, að þegar hann kvaddi og fór leið-
ar sinnar var Hniðra ekki lengur ein í fjár-
húsinu. Hjá henni lá nýfætt lamb, hvítur
hrútur með stóra hnýfla.
Hniðra var svo veik, að hún sinnti litla
syninum lítið. Hún leit aðeins á hann og
kumraði örlítið. Síðan lagði hún aftur augun
og stundi að nýju.
Inni á eldhússborði var heil hrúga af með-
ulum, sem átti að gefa henni til að reyna að
bjarga lífi hennar. En við hliðina á meðala-
glösunum stóð peli með mjólk í. Það var
hressingin, sem litli hrúturinn átti að fá.
Svona kuldalega tók heimurinn á móti hon-
um strax á fyrsta degi. En hann þáði með
þökkum volgu pelamjólkina og sætti sig við
að vera þerraður með poka, þegar mamma
hans gat ekki hreinsað hann sjálf með tung-
unni sinni.
Hniðra hafði aftur á móti enga matarlyst.
Hún leit ekki á grænu töðuna né vatnið, sem
henni var borið og kumraði aðeins lítilshátt-
ar, þegar hrútsi litli var lagður við höfuð
hennar, er hann hafði lokið máltíð sinni.
Næsta morgun kom í ljós, að litli hrúturinn
hermar Hniðru var ekki eins og önnur lömb.
Hann reyndi að brölta í kringum mömmu sína
og stóð í afturfæturna, en þegar hann ætlaði
að bera framfæturna fyrir sig datt hann á
höfuðið. Fæturnar voru máttlausir upp að
hnjám Að öðru leyti virtist lambið vera vel
frískt.
Þetta leit ekki vel út, Hniðra fárveik og
lambið máttlaust. En það var bezt að gera
það, sem hægt var, báðum til hjálpar. Ærin
fékk meðulin sín, og spelkur voru settar utan
um hvorn framfót lambsins. Litli stubburinn
var meira en lítið stirðlegur í hreyfingum
fyrst i stað, þegar hann labbaði um á öllum
fjórum fótunum sínum eftir að búið var að
vefja vel um þá og spelkurnar. Það var líkast
því, að hann væri í hvítum hnéháum stígvél-
um. Reyndar héldust þau ekki lengi hvít,
enda skipti eigandinn sér lítið af því, þó að
þau yrðu dökk af óhreinindum. Hitt var
meira virði, að þegar allar umbúðirnar voru
teknar, eftir fáeina daga, virtust fæturnir al-
veg heilbrigðir. En upp frá þessum degi fékk
litli hrúturinn nafn. Stígvéla-stubbur var
hann kallaður, sem seinna styttist í Stubb,
þegar „stígvélanna“ var ekki lengur þörf.
Hniðra var lengi veik. Á meðan kom engin
142
LJD50ERINN