Ljósberinn - 01.12.1960, Qupperneq 11

mjólk í hana, þó aS úr því rættist ofurlítið,
þegar hún frískaðist. Stubbur var því pela-
barn framvegis, enda elskaði hann pelann
sinn medra en allt annað. Hniðra mamma var
að vísu ekki slæm. Það var hlýtt og notalegt
að liggja við bringu hennar eða hreiðra um
sig uppi á hryggnum, og gaman var að eiga
hana að félaga. En þegar Stubbur litli var
svangur eða þyrstur, jarmaði hann hátt og
sárt, ef hann heyrði mannamál einhvers stað-
ar nálægt. Reynslan hafði kennt honum, að
það bar góðan árangur. Þá kom oftast hlý
hönd með volgan pela. Og svo var hann kjass-
aður og strokinn að lokum. Stundum var
honum líka lyft upp. Það þótti stubbi gaman,
því að þá náði hann oft í eyrnasnepil, sem
hann tottaði og saug af öllum kröftum. Eng-
an árangur bar það erfiði, enda var Stubbur
ekki svangur. Það var bara einhver innri
rödd, sem sagði honum að sjúga allt, sem
væri hlýtt og mjúkt og minnti á spenana
hennar mömmu hans.
t Stubbur varð brátt mjög hændur að okkur
heimilisfólkinu. Hann hafði á okkur matar-
ást, sem ekki kulnaði neitt, þó að mamma
hans írískaðist og gæti miðlað honum mjólk-
ursopa annað slagið.
Þegar liðið var langt fram á vor, var Hniðru
sleppt úr umsjá okkar og Stubbur látinn
fylgja henni. Ekki var hann ánægður að þurfa
að yfirgefa okkur. f nokkra daga þekkti ég
röddina hans álengdar, þegar hann var að
jarma og biðja um pelann sinn. En nú átti
hann að læra að verða sjálfbjarga, þegar hann
var orðinn svona stór, og láta sér nægja að
hafa Hniðru mömmu eina sér til huggunar.
í júnílok um vorið var kindunum smalað til
rúnings. Frá fyrstu bernsku hefur mér alltaf
þótt það skemmtilegasti dagur ársins, þó að
annríkið sé mikið, sem fylgir.
Þetta vor hlakkaði ég til þess dags eins og
venjulega og þó ef fil vill enn meira, þvi að
ég vonaði, að ég fengi að sjá Stubb minn.
Það glaðnaði yfir mér, þegar ég kom auga
á Hniðru í réttinni, þá hlaut sonurinn að vera
þar líka. En hvernig sem ég leitaði, gat ég
hvergi fundið hann
Ég kallaði hástöfum: „Stubbur minn. Hvar
ertu, Stubbur minn?“
En ég fékk ekkert svar.
Gat það hugsazt, að hann væri alveg búinn
LJÓSBERINN
„Því að yður er í dag frelsari fœdd-
ur,“ voru orð englanna, nóttina sem
Jesús fœddist. Þeir voru aðeins fáir, er
fengu að heyra boðskapinn þá nótt.
En seinna barst hann land úr landi,
og dag nokkurn hrópaði Evrópumaður
yfir til Asíu og sagði: „Komið og hjálp-
ið okkur.“ Kristniboðarnir komu einnig
til okkar, er við vorum heiðingjar, og
fluttu boðskapinn um Jesum. En þrátt
fyrir það, að meira en 1900 ár séu lið-
in, síðan englarnir birtust hirðingjun-
unum, þá eru enn margar milljónir
manna, sem ekki vita að Jesús er fœdd-
ur. Gerir þú nokkuð til þess að aðrir
fái að heyra boðskapinn um hann? Þér
finnst ef til vill, að þú sért of lítill eða
lítil og eigir ekkert til þess að gefa.
Hefurðu heyrt um drenginn, sem var
á kristniboðssamkomu? Þegar komið
var með hattinn, til þess að veita mót-
töku gjöfum til kristniboðsins, þá sagði
hann, „færðu hattinn neðar“, og maður-
inn gerði það. „Ennþá neðar,“ sagði
drengurinn, unz liatturinn snerti gólf-
ið. En það var einmitt það, sem hann
vildi, því að nú steig hann sjálfur upp
í hann. Hann gat ekkert gefið, nema
sjálfan sig. Jesús getur notað, bœði það,
sem við eigum, og einnig okkur sjálf.
Og enginn þarf að sjá eftir því, sem
hann gefur honum.
að gleyma nafninu sínu, eða var hann týndur?
Lá hann ef til vill dáinn einhvers staðar uppi
í fjalli?
143