Ljósberinn - 01.12.1960, Blaðsíða 12

Við skoðuðum Hniðru vandlega. Það var
engin mjólk í henni. Og þegar kindunum var
hleypt út úr réttinni að lokum, röi+- hún ein
til fjalls án þess að jarma. Auðséð var, að
hún var búin að gleyma Stubbi, og á því gat
varla verið nema ein skýring. Hann hlaut að
vera dáinn, og það fyrir mörgum dögum.
Sporin mín heimleiðis frá réttinni voru þung
þennan dag. Ég hugsaði um litla, ferfætta
vininn minn og iðraði þess sáran, að okkur
skyldi detta í hug að senda hann til fjalls með
mömmu sinni urft vorið. Nú furðaði mig á
því, að við skyldum ekki renna grun í, að
svona mundi fara fyrir litlum heimaalning
og dekurbarni, sem ekki þekkti hinar marg-
víslegu hættur heimsins og kunni ekki að
varast þær.
Þegar heim kom, vann ég skyldustörf mín
þar meðan bróðir minn og frændi óku í jepp-
anum til næstu bæja til að vita, hvort við
ættum þar nokkrar kindur í ull. En uppi í
fjárhúsi biðu fáeinar ær. sem við ætluðum
að rýja að lokum.
Eg kepptist við innan-hússtörfin og vissi
ekki hvað tímanum leið fyrr en bróðir minn
birtist allt í einu í eldhússdyrunum og sagði
brosandi:
„Það er gestur úti í bíl, sem langar til að
heilsa upp á þig.“
„Hver er það?“ spurði ég en fékk aðeins
það svar, að það væri gamall kunningi minn.
„Bauðstu honum ekki inn?“ sagði ég þá.
„O-nei. Ég vildi heldur, að þú gerðir það
sjálf,“ svaraði bróðir minn hátíðlegur á svip.
Mér fannst þessi framkoma við gestinn
ekki samrýmast gömlum og góðum sveitasið.
Þessi gamli kunningi minn gat varla verið
ókunnugur bróður mínum, þegar hann kom
akandi með hann í jeppanum. Ég flýtti mér
því úf til að bjóða honum kaffisopa og undr-
aðist, að hann hafði ekki einu sinni stigið út
úr bílnum. Líklega var þetta gamalmenni á
ferð á milli bæja.
Undrun mín var því ekki lítil, þegar ég
opnaði bílhurðina og sá ekkert annað en lítið
lamb, sem lá á gólfinu og jórtraði makinda-
lega. Við komu mína leit það upp, og þá
þekkti ég gestinn.
„Stubbur minn, ert það þú? Guði sé lof, að
þú ert ekki dáinn,“ kallaði ég upp og breiddi
út faðminn til að taka á móti gestinum, sem
þekkti mig strax og kom í hendings kasti upp
í fangið á mér. Ég strauk kollinn hans og lagði
hann undir vanga minn. Þegar hann hóf
★
PÉTliR
LITLI
★
MYNDASAGA
FYRIR YNGSTU
BÖRNIN
Það var aðíangadagur jóla og
raamma Péturs var önnum kafin.
Pétur hjálpaði henni að bera vör-
urnar heim úr búðinni.
Um kvöldið settist fcÞ
pabba sínum og hlustd^
hann las úr Biblíunni um í
Jesú, sem var Guðs eingef
ur og frelsari mannanna.
144
LJDSBERINN