Ljósberinn - 01.12.1960, Qupperneq 13

strax uppáhalds-iðju sína að sjúga á mér
eyrað gat ég ekki var.izt því, að tárin komu
fram í augun.
Ég bar Stubb inn í eldhús og lét hann
heilsa upp á heimilisfólkið. Þangað hafði
hann aldrei komið fyrr, en það varð að taka
vel á móti svona kærkomnum gesti.
Pelinn var sóttur niður í kjallara og mjólk
látin í hann, Þvílík fagnaðarlæti, þegar Stubb-
ur sá þann gamla og góða vin. Hann dansaði
um gólfið á afturfótunum og teygði fram-
fæturna eins langt og hann náði upp á pilsið
mitt meðan ég handlék pelann.
Loksins fékk hann mjólkursopa eftir lang-
an og sáran þorsta. Það var ekki undarlegt,
þó að mikið gengi á. Ég varð að halda fast
við túttuna, svo að hann kippti henni ekki
af stútnum. Og litla rófan þeyttist til beggja
hliða með geysihraða.
Þegar Stubbur var búinn að drekka eins
mikla mjólk og ég hélt, að hann þyldi, fór ég
að hugsa um það starf, sem beið mín uppi í
fjárhúsinu. Ég gat ekki fengið af mér að reka
gestinn á dyr, enda var hann lagstur fyrir á
eldhússgólfinu og farinn að jórtra. Ég bað
hann því aðeins um að vera góður meðan ég
væri fjarverandi. Engu lofaði hann um það,
Er því var lokið, fékk hann jóla-
gjafirnar sínar og lék sér að þeim
allt kvöldið.
en ég lokaði dyrunum og fór leiðar minnar.
Er við komum heim aftur að loknum störf-
um gekk bróðir minn fyrstur inn. Hann stað-
næmdist í eldhússdyrunum, leit yfir gólfið,
sneri sér síðan að mér og sagði kíminn á svip:
,,Þú hefðir sagt eitthvað við okkur, ef við
hefðum farið svona með gólfið. Sjáðu bara.“
Ég leit inn, sá, hvernig umhorfs var og varð
að viðurkenna, að bróðir minn hafði rétt fyr-
ir sér, en svo bætti ég við:
„Hann hefur bara ætlað að hjálpa mér að
þvo gólfið.“
Frá þessum degi fékk Stubbur að vera
heima. Hann beit grængresið á túninu, fékk
mjólk í pela og fylgdi okkur eftir við hey-
skapinn.
Drífa, hundurinn okkar, og hann urðu
mestu mátar, og kisa varð vinur hans líka.
Þegár v,ið gengum upp túnið til starfa okk-
ar löbbuðu Drífa og Stubbur oft hlið við hhð
á eftir, og kisa rak lestina með svarta stýrið
beint upp í loftið. Svo lögðust þau fyrir undir
einhverjum heybólstrinum eða léku sér í
kringum hann.
Svona leið sumarið, ánægjulegt sólskins-
sumar.
Stubbur varð feitur og stór og óvenju þæg-
ur heimagangur. Hann fór aldrei á aðra bæi
né reyndi að stela káli eða rófum úr görðun-
um heima eins og sumra er siður.
Á kvöldin, þegar skyggja tók, yfirgaf hann
Drífu og kisu og fór einn inn í fjárhúsið til
að sofa.
„Svona eiga öll góð börn að vera,“ sagði ég
stundum, þegar ég sá hann hverfa inn um
dyrnar. En svo vaknaði hann líka snemma á
morgnana og fór út að bíta gras.
Stubbur hafði enga klukku, en hann vissi
þó, hvað tímanum leið. Á morgnana, meðan
kýrnar voru mjólkaðar, stóð hann við mjólk-
urhússdyrnar, og þegar mjaltavélamótorinn
var stöðvaður barði hann í hurðina með öðru
horninu og sagði hátt og skýrt: Me-e úti fyrir,
sem þýddi: „Ég er þyrstur. Fæ ég bráðum
volgan sopa í pelann minn?“
Eins var það á daginn. Á venjulegum mat-
ar- og kaffi-tíma hljóp hann upp tröppurnar
á íbúðarhúsinu og barði' þéttings fast í hurð-
ina. Ef enginn kom til dyra áður en langt um
leið, tók hann til sinna ráða. Hann reisti sig
upp á afturfæturna, hreyfði við handfanginu
LJDSBERINN
145