Ljósberinn - 01.12.1960, Qupperneq 16
KÆRLEIKUR MÓÐURINNAR
„Litli mjólkurpósturinn" var á leið niður
brekkuna og bar mjólkurbrúsa í sitthvorri
hendinni. Litli snáðinn hafði fengið þetta
nafn af því að hann var svo fús til að sækja
mjólk fyrir nágrannakonurnar. Og á leiðinni
niður brekkuna, frá mjólkurbúðinni; hvíldi
hann sig venjulega með því að sitja á mjólk-
urbrúsanum, og þá söng sá litli venjulega og
var þess vegna seinna kallaður „Litli syngj-
andi mjólkurpósturinn“. — Mörgum þótti
ákaflega vænt um þennan litla dreng, en
vænzt þótti honum um mömmu sína og pabba,
og þegar hann var spurður að því hver ætti
hann, þá svaraði hann venjulega með því að
segja: „Mamma á mig“. En sagan, sem ég ætla
að segja ykkur, er ekki um hann sjálfan,
heldur um bróður hans, sem hann passaði
svo oft fyrir hana mömmu sína. —
Það var kominn janúar og göturnar voru
hvitar af snjó, sem hafði kyngt niður undan-
farna daga. Niðri í bænum sjáum við „Litla
mjólkurpóstinn" í sendiferð fyrir mömmu
Þeir gengu í kringum það og dáðust að því,
námu síðan staðar og töluðu saman. Það var
víst um myndina af Jesúbarninu, því að
mamma heyrði að Haraldur sagði við Krist-
ján:
— Þú skilur, að það gerir ekkert til, ef við
aðeins trúum á Jesúm Krist.
Nú er Haraldur fyrir löngu orðinn fullorð-
inn maður og hefur sjálfsagt gleymt, að hann
týndi þessari litlu mynd. En hann hefur varð-
veitt trúna á Jesúm Krist, sem frelsara sinn,
og hvað gerði það þá til, þótt norðanstormur-
inn tæki myndina af Jesúbarninu.
sína. En hann vissi ekkert um það, sem var
að gerast heima hjá honum um þessar mundir.
Janúar var rétt nýbyrjaður og mamma
hafði ekki enn tekið niður jólaskrautið og
jólatréð stóð enn í horninu í litlu stofunni
þeirra. Litli bróðir hans var aðeins um tveggja
ára gamall, en samt orðinn fui'ðu frár á fæti.
Mamma hans var að taka til eftir hátíðirnar
og gaf syni sínum ekki mjög mikinn gaum.
Hún var niðursokkin í að taka til, svo að
allt gæti verið sem hreinast og fallegast. —
Hún vissi þess vegna ekkert um það, að litli
drengurinn hafði náð í eldspýtustokk og var
nú að fikta eitthvað við hann. Hann skoðaði
hann allan í krók og kring, opnaði hann og
tók eina eldspýtu úr honum. Til allrar óham-
ingju stóð hann alveg við jólatréð, sem var
svo óskaplega eldfimt, að ef eldur bærist að
því, mundi það fuðra upp undir eins. En litli
óvitinn hafði hugsað sér að kveikja á einu
kertinu, sem hafði verið sett í jólatréð til
prýðis. Hann strauk eldspýtunni eftir stokkn-
um, en heppnaðist ekki að kveikja strax.
Hann reyndi aftur, en aftur mistókst það.
Þá sneri hann eldspýtunni við og reyndi hin-
um meginn og um leið heyrðist hvissið frá
loganum. Honum hafði heppnazt að kveikja,
það var þó alltaf byrjunin. Hann bar logann
upp að kertinu og ætlaði nú að gleðja sig við
það fáein augnablik, að horfa á kertið loga.
En það fór öðruvísi en hann ætlaði. Áður en
hann vissi af hafði hann borið eldinn of ná-
lægt jólatrénu sjálfu og á samri stundu fuðr-
aði jólatréð upp og logarnir teygðu sig upp í
loftið og kveiktu í eftir andartak. — Móðirin
leit upp og sá strax, hvað um var að vera.
148
LJDSBERINN