Ljósberinn - 01.12.1960, Qupperneq 17

Jólatréð var alelda, og eftir svipstundu myndi
húsið verða alelda, ef ekkert væri gert.
En það var annað og meir, sem móðirin
hugsaði þessa stundina, það var allt í lagi
þótt húsið brynni, ef enginn væri í því, en
barnið hennar, hvar var það? Hvert hafði
það farið? Hún hafði séð það rétt áður og þá
stóð það við jólatréð og virtist horfa á það
með svo miklum sakleysissvip. En litli dreng-
urinn lét brátt heyra í sér. Hann fór að há-
gráta inni í næsta herbergi fyrir innan. íbúð-
in var aðeins tvö lítil herbergi og barnið hafði
hlaupið inn í herbergið fyrir innan, þannig
ef eldurinn breiddist út, gæti móðirin ekki
náð því, þar sem hún var frammi í eldhúsi.
— En kærleikur móður til barnanna sinna er
mikill. Og án þess að hugsa sig um þaut hún
í gegnum reykinn og inn í herbergið, greip
son sinn og fór með hann fram í eldhús. Og
þá fann hún, að það var fárið að hitna ískyggi-
lega mikið í stofunni. En hún varð að bjarga
þvi, sem unnt væri að bjarga. Hún vissi, að
það voru fleiri börn í húsinu en barnið henn-
ar. Hún lagði drenginn frá sér, fór aftur inn
í stofuna, náði taki á jólatrénu, sem var al-
elda, en um leið fann hún til ógurlegs sárs-
auka, bæði á höndum, en þó sérstaklega í
andlitinu, sem var svo óskaplega viðkvæmt.
En það var mikið í liúfi og hún henti jóla-
trénu á gólfið og vafði því innan í teppi og
gat slökkt eldinn eftir nokkrar mínútur. —
Allt þetta hafði skeð á örskömmum tima, en
þó svo löngum, að fólk var búið að sjá reyk-
inn og hafði þegar í stað hringt eftir brunalið-
inu. Og rétt þegar móðir litla drengsins var
búin að slökkva eldinn, kom slökkviliðsbíll-
inn brunandi og sjúkrabíll þar að auki. Móð-
irin var flutt á spítala þegar í stað og gert að
sárum hennar. Hún hafði fundið til ógurlegs
hita í andlitinu, þegar hún henti jólatrénu á
teppið og fannst eins og höfuðið á sér væri
að springa. Það voru margar hugsanir, sem
bærðust í huga hennar, þegar læknarnir komu
með smyrslin og umbúðirnar, sem voru vafð-
ar utan um allt höfuð hennar. „Skyldi hún
nú verða með ljót ör á andlitinu alla sína æfi
eftir þetta, eða myndi Guð gefa henni þá
gleði að vera laus við það? Jæja, það var svo
sem allt í lagi, þó hún yrði með ör og væri
afskræmd það sem eftir væri, henni hafði tek-
BARJVIÐ
Það var ekki gull og gersemar, sem
vitringarnir fundu í jötunni, heldur lít-
ið barn í reifum. Þrátt fyrir það glödd-
ust þeir svo mjög, að þeir tilbáðu það
og færðu því dýrar gjafir. Veiztu, hvers
vegna þeir urðu svona. glaðir? Það var
vegna þess, að þeir fundu hann, sem
þeir höfðu mesta þörf fyrir, frelsara
hetimsins, sem þá einnig var frelsari
þeirra.
Þeir eru margir, sem ekki kæra sig
um að þekkja Jesúm Krist. Þeim finnst
ekkert í það varið, að vera Guðs barn.
Hefurðu heyrt um konunginn, sem
gaf dóttur sínni járnepli í afmælisgjöf?
Hún fleygði því vonzkulega frá sér og
kærði sig ekki um að eiga það. En það
opnaðist, og úr því kom silfurepli. Hun
tók það upp, en snerti um leið fjöður,
sem á því vart og opnaðist það einnig.
Kom þá í Ijós gullepli, og í gulleplinu
fann hún undurfagran demant.
Þannig er að vera Guðs barn. það
virðist oft ekki mikilfenglegt. En hjá
Jesú finnum við marga hulda fjársjóði
og þeirra á meðal eilíft líf, sem er meira
virði en allt annað.
izt að bjarga barninu sínu og það var svo
indælt.“
„Litli mjólkurpósturinn“ var á leið heim
til sín. En þegar hann sá brunaliðsbílinn fyr-
ir framan húsið varð honum ekki um sel. En
áður en hann komst heim, lagði bíllinn af
LJDSBERINN
14»