Ljósberinn - 01.12.1960, Page 18

stað og það hlaut að merkja það, að allt væri
um garð gengið. Og húsið stóð enn, en hvað
hafði gerzt? Einn strákanna hafði séð hann
koma gangandi eftir götunni og hljóp nú í
áttina til hans til að segja honum fréttirnar.
Honum var mikið niðri fyrir. „Hún mamma
þín er komin á spítala og brunaliðsbíllinn
kom og bróðir þinn kveikti í jólatrénu og
sjúkrabíllinn kom lika og mamma þín brennd-
ist.“ „Litla mjólkurpóstinum“ varnú ekki rótt,
er hann heyrði þessar fréttir. Samt sem áður
sagði hann ekki neitt frekar en vant var. Og
það var erfitt að sjá á honum, hvort hann tók
þetta svo nærri sér. — En það voru sárar
hugsanir, sem bærðust í brjósti hans þessa
stundina. „Hvað skyldi nú verða um mömmu?
Skyldi hún nú deyja frá þeim? Eða ef hún
lifði, ætli hún myndi þá ekki vera með ægi-
leg ör eftir eldinn? Hvernig skyldi þetta
fara?“ Og seinustu skrefin heim bað hann
hljóða bæn til Guðs, um að hann bjargaði
nú mömmu hans, sem var þeim svo góð.
Seint þennan sama dag stanzaði leigubíll
fyrir framan húsið. Það var verið að koma
með móður hans heim. Hún var vafin innan
í teppi og hafði stóra slæðu yfir höfði sér. En
hún gat þó gengið, það var þó bót í máli,
fannst „Litla mjólkurpóstinum“. En þegar
mamma hans var lögst í rúmið, var slæðan
tekin frá og í ljós kom snjóhvítt höfuð. Allt
höfuðið á henni hafði verið reifað og aðeins
skilin eftir göt fyrir augu, nef og munn. „Litli
mjólkurpósturinn“ gekk að rúmi hennar með
föður sinum og stóð hjá henni nokkra stund.
Þá lagði móðir hans hönd sína á hann og hann
fann, að hún var líka vafin. En mamma hans
mælti til hans blíðum orðum og sagði: „Jæja,
nú verður þú að vera stór strákur og hjálpa
systur þinni við eldhúsverkin.“ Lítil tár
hrundu niður kinnar drengsins um leið og
hann gekk fram í eldhús til þess að hjálpa
systur sinni til þess að skera brauð.
Tíminn leið, og sárabindin voru tekin frá
andliti móður hans og höndum. Systkinin
fjögur biðu heima eftir mömmu sinni og það
ljómaði gleði í andlitum þeirra, þegar þau
sáu mömmu aftur, hér um bil eins og hún
hafði áður verið. Engin ör, ekkert afskræmt
andlit. Aðeins augnabrúnirnar og augnahárin
og hárið á höfðinu hafði ekki vaxið til fulls
aftur, En hvað Guð hafði verið góður að gefa
1.10
■SfJOíiíiootííSOöWtttitimsHtttststttxstitsííístiatststiot
Hdet Cetiut
tfranttít tjcAberanA ?
Undanfarin ár hefur oft veriS mikill halli
á útgáfu Ljósberans, og hafa vinir lians hvaö
eftir annað orðið að leggja fram stórar fjár-
upphœðir til að halda honum uppi. Þess mun
einnig reynast þörf nú. Þetta er því tilfinnan-
legra sem öll vinna við ritstjórn og afgreiðslu
blaðsins hefur verið ólaunuð sjálfboðavinna.
Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir, hefur ekki
verið unnt að afla honum nægilega margra
skilvísra áskrifenda til að geta staöiö undir
útgáfukostnaöi. Útgefendum er Ijóst, að til þess
að sícapa Ljósberanum meiri útbreiðslu, er óhjá-
kvæmilegt að leggja mun meira í útgáfukostn-
að, með miklu meira myndavali og fjölbreytt-
ara efni en unnt hefur verið undanfarið. Mundu
því fylgja stórum aukin útgjöld, enda þótt sama
sjálfboðavinna yröi lögð fram sem hingaö til.
Af þessu er Ijóst, að þeim fáu einstakling-
um, sem útgáfunefndina skipa, er ekki lengur
fært að halda útgáfu blaðsins áfram á sama
hátt og undanfarið. Hver veröur framtíð Ljós-
berans, er því ekki unnt að segja að svo stöddu.
Útgáfunefndin vill við þetta tœkifæri þakka
alla þá vináttu og tryggö, sem hún hefur orðið
vör í garö blaösins^ Henni er Ijóst, aö þörfin
fyrir kristilegt barnablað sem Ljósbarann er
mikil og harmar þaö sárt, ef svo þarf að fara,
aö útgáfa hans stöðvist meö öllu. Ekki sízt þar
sem hann á nú um þessar mundir jO ára afmæli.
ÞaÖ hefur aukiö mjög á erfiöleikana, aö inn-
lieimta áskriftargjalda hefur ekki gengiö sem
skyldi undanfarið, og er töluvert ógreitt enn.
Eru ^það vinsamleg tilmœli til allra, sem skuld-
ugir eru, að þeir sendi ógreidd áskriftargjöld
nii þegar.
ÚTGÁFUNEFND LJÖSBERANS.
SOtStStttttStStttSÍStStttStSfSttfStStStStStSÍStStSfSÍSfStttttSÍStSÍ
þeim svona góða mömmu og hjálpa þeim
svona mikið.
En þetta var þó ekki mest um vert. Guð
hafði gert miklu meira fyrir þau en þetta,
að gefa þeim svona góða foreldra. Hann hafði
fórnað sínu eigin lífi og dáið fyrir alla menn
á krossinum. Og „Litla mjólkurpóstinn“ lang-
aði til þess að verða góður drengur og trúa
á þann Guð, sem hafði verið þeim svo góður.
Og seinna meir langaði hann líka til þess að
segja öðrum frá því, að Guð hafði dáið fyrir
alla menn.
Þ. S. G.
LJDSBERINN