Ljósberinn - 01.12.1960, Síða 20

Undarlegt bros lék um varir ókunna manns-
ins. Hjarta hans fylltist meðaumkun við að
sjá börnin og angist þeirra vegna sjúkleika
móðurinnar.
— Ó, komið þér inn til hennar, sagði dreng-
urinn í bænarróm, og gerið hana heilbrigða.
Ó, við urðum svo fátæk eftir að pabbi meiddi
sig í hendinni. Áður, þegar hann gat bæði
leikið á orgel og fiðlu, fengum við alltaf nóg
að borða.
— Svo faðir ykkar iðkar þá hljóðfæralist-
ina, sagði aðkomumaðurinn og undarlegum
glampa brá fyrir í dökku augunum hans.
— Já, það gerir hann, svaraði drengurinn
með barnslegu stærilæti. Hann hefur oft leik-
ið á orgelið fyrir organleikarann við kirkjuna
í Baden. Á morgun átti hann að leika á org-
elið, en hann hjó sig í hendina, þegar hann
var að höggva eldivið.
Og enn fremur sagði litli drengurinn frá
því, að foreldrar hans hefðu nýlega flutt sig
búferlum í þetta byggðarlag í námunda við
gamla keisarasetrið á Dónárbökkum, að faðir
hans hefði hugsað sér að sækja þar um orgel-
leikarastöðu, en enn þá hefði lionum ekki
heppnazt það. Sérstaklega væri faðir sinn
hryggur yfir því, að geta ekki leikið á orgelið
næsta dag, því þá ætti að leika nýtt lag eftir
hinn fræga Wolfgang.
Aðkomumaðurinn leit broshýrum augum á
drenginn.
— Hinn fræga Wolfgang? spurði hann.
— Þekkið þér ekki Wolfgang? hrópaði
drengurinn, svo nefnir hann pabbi mikla tón-
skáldið Wolfgang Mozart. Hann hljótið þér þó
að þekkja. Faðir minn hefur svo oft beðið
Guð þess, að hann fengi einhvern tíma að
sjá þann listamann og heyra hann leika á
orgel. Og honum til heiðurs hefi ég verið lát-
inn heita Wolfgang í höfuðið á honum. Og hún
litla systir mín var látin heita Anna, af þvi
að systir Mozai'ts heitir Anna.
Og svo hló drengurinn hjartanlega.
— Ó, þér eruð svo vingjarnlegur á svipinn,
sagði -hann enn fremur.
Aðkomumaðurinn hafði méð framkomu
sinni vakið traust barnanna á sér.
— Þér getið efalaust hjálpað henni mömmu!
— Já, komið þér, komið þér! bað nú Anna
litla líka. Látið hana mömmu fá meðöl, svo
að henni geti batnað!
152
Börnin tóku nú í hendur honum og leiddu
hann með sér inn í kofann.
í litlu og þröngu herbergi lá móðir þeirra
á hörðum bekk. Föla andlitið hennar bar ekki
einungis vott um líkamlegar þjáningar, -held-
ur og um hryggð og kvíða fyrir framtíð barn-
anna.
Ekki bar augnaráð og útlit mannsins síður
vott um sorg, þar sem hann sat við hlið henn-
ar og virti fyrir sér andlit hennar. En undr-
andi leit hann upp, þegar börnin komu hlaup-
andi til hans og sögðu með gleðibragði:
-— Pabbi! Læknirinn, sem gerir kraftaverk,
er kominn og ætlar að lækna hana mömmu!
Bæði sjúka konan og maður hennar horfðu
undrandi á komumann.
-—- Hver hefur sent yður hingað? spurði fá-
tæki maðurinn, þegar hann hafði tekið kveðju
komumanns kurteislega, en þó hálf vand-
ræðalega, því að hann átti ekkert til þess að
borga honum með.
— Guð hefur leitt mig hingað til yðar, svar-
aði komumaður rólega og brosti við.
— Heldur læknirinn, að konan mín eigi
enn þá nokkurs bata von? spurði húsbóndinn,
er hann hafði nefnt nafn sitt, Hans Walther,
fyrir gestinum. Þung hitasótt hefur haldið
henni margar vikur í rúminu, mælti hann enn
fremur, og nú þarfnast hún hjúkrunar og um-
önnunar, en ég er handlama, svo ég get ekkert
gert. Af þessu sjáið þér, að ástæður mínar eru
nú sem stendur ekki álitlegar. Á morgun á ég
að leika á orgelið við árdegisguðsþjónustuna,
en ég hefi ekki neinn til þess að senda til
prestssetursins með forfallaboð; — börnin eru
svo ung.
— Það verða vonandi engin vandræði úr
því, sagði aðkomumaðurinn, og um leið brá
fyrir einkennilegum glampa á andliti hans.
Það var eins og honum hefði hugkvæmzt eitt-
hvað nýtt.
— Látið þér mig um það. Á morgun skal ég
leika á orgelið fyrir yður.
Hans Walther leit undrandi á komumann.
Hvað er þetta? Hafið þér þá líka iðkað hljóð-
færalistina?
— Ó, já, lítils háttar, svaraði gesturinn með
glettnisbrosi. Hljóðfæraslátturinn hefur gefið
mér marga krónuna — og enda heiður líka.
— En þá eruð þér heldur ekki læknir og
LJOSBERINN