Ljósberinn - 01.12.1960, Page 22

þess að njóta sveitalífsins um helgidagana.
En áður en það héldi lengra, komu allir sam-
an í þessari litlu sveitakirkju til þess að hlýða
messu.
Nálægt söngpallinum sat sóknarnefndin.
— Hann ætlar að láta mann bíða lengi eft-
ir sér í dag; hann Hans Walther, sagði einn
af þeim við sessunaut sinn.
— Já, en hefurðu heyrt það; sagði hinn, að
Rasumowsky greifi frá Baden kemur hingað
og verður hér við kirkju, áður en hann fer
á veiðar. Sjáið, þarna gengur hann til sætis.
Rasumpwsky greifi, hinn mikli listavinur,
gekk einmitt í sama bili inn í stúkuna við
hliðina á háaltarinu, sem ætluð var meiri hátt-
ar gestum.
Og nú leit borgarstjórinn einnig eftirvænt-
ingaraugum til orgelsins, hálfgramur yfir
seinlæti Hans Walthers. En þá sá hann stóra
nótnabók opna á orgelinu og honum varð
léttara um hjartarætur.
í raun og veru var sætið við orgelið þegar
skipað. En sá, sem sat þar var ungur maður,
grannur, með viðkunnanlega andlitsdrætti,
sem nú fór höndum um hljóðfærið.
Hans Walther var samt á leið til kirkjunn-
ar. Hann var órór í skapi og hálfhræddur um,
að hin óþekkti læknir, sem líka gaf sig að
tónlistinni í hjáverkum, mundi tæplega geta
leyst verk sitt nógu vel af hendi. Másandi
kom hann inn í kirkjuna, þegar hinir fyrstu
tónar ómuðu frá orgelinu. — Hvað var þetta?
Hver gat framleitt slíka tóna? Var það maður
eða var það vestanblærinn, sem snart hljóð-
færið? — Tónarnir ómuðu svo yndislega, fyrst
veikir og þýðir, svo sterkari og fyllri. Þeir
bárust eins og fagrar englaraddir í allar áttir
út frá hljóðfærinu í unaðslegu samræmi. Þeir
fylltu kirkjuna himneskum söngljóðum.
Allir viðstaddir stóðu á öndinni af undrun.
Þeir urðu hrifnari og hrifnari. — Allir horfðu
upp til orgelsins til þess að virða fyrir sér
listamanninn.
Að lokinni guðsþjónustunni þustú allir sam-
an til þess að sjá enn betur listamanninn, og
brátt hljómaði mann frá manni um alla kirkj-
una nafnið: Wolfgang Amadeus Mozart. —
Nokkrir höfðu þekkt hann.
Með tárvot augu vék hann inn í herbergi
sitt, en flokkurinn fylgdi honum þangað. Þá
var lika kominn listavinurinn Rasumowsky
greifi, er faðmaði að sér listamanninn.
Að því búnu kom Mozart með hatt sinn og
bað um laun sín. Það kvisaðist, að hann hefði
leikið á hljóðfærið í stað hins fátæka Hans
Walthers og til ágóða fyrir hann. Og nú flugu
silfurpeningar úr öllum áttum í hattinn og
greifinn var svo frá sér numinn af gleði, að
hann gaf jafnvel tvo gullpeninga líka.
Að lokum tæmdi listamaðurinn hattinn í
hendur Hans Walthers og sagði um leið bros-
andi:
— Hérna eru meðölin handa veiku konunni
yðar.
Hann vissi varla hvað hann átti að gera af
öllum þessum skínandi gull- og silfurpening-
um. Og þegar honum var sagt nafn velgerðar-
manns síns, þá hneigði hann sig með lotningu
íyrir hinum mikla tónsnillingi og kyssti hönd
hans, en gleðitárin hrundu sem perlur af aug-
um hans.
Það er hægra að hugsa sér en segja frá gleð-
inni á heimili Hans Walthers. — „Læknirinn,
sem gerði kraftaverk11 varð þannig sannar-
legur læknir á heimili hans, því að þetta með-
al hans læknaði fjárskortinn og lagði grund-
völlinn undir heilbrigði húsmóðurinnar.
Mozart kom því einnig til leiðar, að Hans
Walther fengi stöðu þá, sem hann hafði sótt
um, og með því var honum borgið.
En litli Wolfgang gleymdi ekki heldur lof-
orði sínu. Hann sendi Mozart næturgalann
litla sem gjöf fyrir góðverkið. Og í rauninni
var það þessi litli söngfugl, sem með tónum
sínum lokkaði Mozart inn á brautina, er lá af
aðalgötunni heim að kofanum, og allt hitt,
sem á eftir fór var afleiðing af því.
Næturgalinn skemmti Mozart með söng sín-
um til æfiloka. Og þegar Mozart að síðustu
lokaði augunum og var borinn til grafar, þá
lokaði næturgalinn einnig augum sínum og
opnaði þau aldrei aftur.
Nú eru liðin meira en 150 ár frá því er
Mozart lagðist til hvíldar; en andi hans lifir
enn þá í hinum stórkostlegu sönglögum hans.
Og sagan um góðverk hans við fátæku fjöl-
skylduna lifir enn þá. Hún er eitt af fegurstu
blómunum á frægðarsveig hans.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
154
LJOSBERINN