Ljósberinn - 19.12.1925, Blaðsíða 18

392
LJÖSBERIiNTN
JÓLAGESTURJNN.
PAÐ var oröið stutt til jóla.
Rúnki litli sat á öskukass-
anum að húsabaki í skugga-
hveríi borgarinnar og hlustaði á,
pegar krakkarnir úr næstu hús-
um voru að tala um jólin. Faðir
hans var drykkfeldur og atvinnu-
laus, og Rúnki hafði heyrt hann
segja, að svo lengi sem Iiann
lifði, skyldu aldrei verða haldin
jól á heimili hans. Jólin væru
ekki neina til leiðinda fyrir fá-
tæklingana. Peir ríku gætu auðvitað spilað og sung-
ið jólasálma, gefið jólagjafir og verið glaðir, pví að
peir liefðu ekkert af skorti að segja. Þegar maður
væri peningalaus, væru jólin einskis virði. — Um petta
var Rúnki að hugsa, dapur í bragði og gat ekki tekið
pátt í tilhlökkun hinna krakkanna.
Mamma hans leit öðru vísi á jólin. Hún var góð
við börnin sín og annaðist pau svo vel, sem heilsa
hennar frekast leyfði. Alt gerði hún, sem í hennar
valdi stóð, til að gleðja börnin sín um jólin. En litlu
var hægt að miðla, pegar búið var að borga liúsa-
leiguna og aðrar óhjákvæmilegar nauðsynjar.
Nú voru aðeins tveir dagar til jóla. Pegar Rúnkí
háttaði um kvöldiö, gat hann ekki um annað hugsað
en petta, sem pabbi hans hafði sagt: að par skyldu