Ljósberinn - 28.10.1933, Blaðsíða 4

300
LJÖSBERINN
henni. Sú hefir ekki farið varhluta af
reynslunni. Fátæktin og heilsuleysið eru
harðir kostir, og svo þetta með dóttur-
ina! Raunar er það svo sem ekki eins-
dæmi að ung stúlka fari út í buskann
og komi ekki heim aftur. En það er
líklega jafnsárt fyrir því. —
Frú Steinvör breiðir blæjuna fyrir
gluggann og gengur til sætis síns. Fyrst
leit hún þó á Rúnu litlu, í þeirri von
að nú væri hún sofnuð, en augu barns-
ins eru galopin og stara á hana í sama
dapra úrræðaleysinu.
Alvarleg hræðsla gagntók frú Stein-
vöru.
Þetta starandi augnaráð var svo ótta-
lega ískyggilegt. Og þögn barnsins fylti
hana blátt áfram skelfingu.
Mikið hefði hún viljað gefa til þess
að geta rofið þá þögn. Það hefði ver-
ið tilvinnandi að sækja alla Hólskrakk-
ana, og lofa þeim að ólmast inni hjá
henni, ef þau gætu komið Rúnu til þess
að brosa ög tala!
■■ Eh nú- var nóttin komin. Þögul og
þungbúin sveipaði hún skykkju sinni
um bústaði mannanna, og færði mörg-
um hvíld.
Frú Steinvör hallast aftur í stólinn,
leggur hendur í kjöltu sér og bíður eftir
blessun svefnsins. Og blundurinn kem-
ur loks með frið og fró handa Rúnu
litlu, og hugarhægð til frúarinnar en
fyrir hugskotssjónum hennar taka að
svífa margskonar myndir. — Dreymdi
hana? —
Hvað það er hljótt í stóra sjúkrahús-
inu! -—
Hvítklæddar hjúkrunarkonur svífa
þar fram og aftur um uppljómaða sali
og ganga.
Hurðir opnast og lokast á hæla þeirra,
sem koma og fara.
Einbýlisstofa! Rúm með hvítum tjöld-
um!Ung kona hvílir í rúminu. Bjart hár-
ið liggur eins og geislabaugur umhverfis
mjallhvítt ennið. Svipurinn er bjartur
og hreinn, en svo hryggur, svo óumræði
lega hryggur!
Blá augu stara, stara alveg eins og
augun hennar Rúnu litlu. Hrygðin skín
út úr þeim. Tárin glitra í þeim. Þráin
mænir í gegnum þau.
Hvítvoðungnr hvílir við brjóst henn-
ar. -- Dyrnar opnast. Kona gengur inn
gólfið. Há vexti. Harðleg á svipinn.
Einbeittur ásetningur skín úr svipnum.
Ásetningur, sem ekki verður raskað
né breytt.
Konan gengur að rúminu. Talar orð
í hljóði. Lýtur ofan að hvítvoðungnum.
Vefur hann í skikkju sinni. Hverfur
með hann hljóðlega út um dyrnar, er
lokast á hæla henni. — Blá augu mæna
á læsta hurðina. — Tárin renna án af-
láts ofan kinnarnar. — Nóttin er eina
vitnið að þögulum móðurharmi. —
— Frú Steinvör hrekkur við. Hún
fálmar í kringum sig með höndunum
og réttir sig í sætinu.
»Var það draumur?« spyr hún sjálfa
sig og litast um í herberg'inu, eins og
hún eigi von á að sjá þar sjúkrastof-
una, ungu stúlkuna og hvítvoðunginn.
En það var alt horfið, og frú Stein-
vöru léttir stórum.
»Draumarugl!« sagði hún upphátt,
stóð upp og gekk að rúminu hennar
Rúnu litlu, sem blessaður svefninn hafði
loksins líknað og lagt í faðm sinn í vær-
um blundi. Frh.
---------------
Heimprá.
Ég flý í faðminn pinn,
þú fjallbygð, elslcu vinur minn.
Ég vii hvíla sem barn d brjóstum þér
við blómin þín og lœkjaniðinn
skemta mér,
alt af þrái ég þig.