Ljósberinn - 28.10.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
301
Heimilið í rósagarðinum.
Barnasaga eftir Laura Fitinghoff.
11. KAPITULI.
Pétur og ÞyH.
Nú voru liðnar nokkrar vikur og alt
gekk sinn jafna og venjulega gang á
Rósagarðinum. Nú var þar engin
óvenjuleg kyrð yfir lífinu, þótt drengirn-
ir tveir væru ekki lengur með í hópn-
um.
Jóhannes annaðist skíðahöggið óað-
finnanlega, hann útvegaði hey til
skepnufóðurs, til dæmis handa »Augna-
yndi« og bar þunga fötu með æti handa
»Fótalausum«. Maja hjálpaði honum og
hélt trúlega í hankann á móti honum
og ímyndaði sér, að hún hjálpaði hon-
um til að bera, svo um munaði.
Maja litla hafði orðið að leggja mik-
ið á sig nú síðustu dagana, og ef hún
hefði ekki haft Þyrí sér til hjálpar, þá
hefði hún áreiðanlega ekki getað ann-
að því öllu. Auk þess að gæta dýranna,
blómanna og aldingarðsins, þá varð hún
að sjá um allar brúðurnar og henni
fanst fyrir víst, að þær litu á hana sorg-
mæddum og álasandi augum, ef svo
vildi til, eitt skifti, að hún hafði ekki
tíma til að gá inn í brúðuhúsið. Það
hrygði hana. Síðast vissi hún engin önn-
ur íirræði en að taka tvær þeirra og
bera þær inn til Péturs og biðja hann
að hafa dálítið af fyrir þeim og því ját-
aði Pétur óðara — það var nú einmitt
verkefni handa honum.
Maju fanst nú reyndar að Pétur færi
helst til langt í því að skemta brúðun-
um, því að einn daginn kom hún að
þeim annari dansandi á brjósti Péturs,
handleggjum og nefinu og var klædd
hinum fáanlegasta búningi. Það var
stuttur gulur kjóll og eldrauður bolur
með silkibelti. Á höfði bar hún jóla-
sveina húfu úr rauðum silkipappír. Á
annari var gul hárkolla og lá hún þétt
víð hliðina á Pétri í rúminu, klædd
heimaunnum baðmullarkjól og einblíndi
upp í loftið með auðsjáanlegri vanþókn-
un í svipnum. En á einu augnabliki
ummyndaðist hún algerlega og var bú-
in eins og loddari með stuttbuxur og
fíflahúfu og var enn tryltari í dans-
inum en hin fyrnefnda brúða, ef hún
annars hefði getað verið það, hún sveifl-
aði sér eins og nærri hamstola í dans-
inn á brjósti Péturs.
Maja gat þó ekki fengið af sér að
vera nokkuð að fást um þetta, þótt henni
þætti úr hófi keyra, því að hún hafði
sjálf beðið Pétur að hressa þær upp,
og þar að auki gat hún ekki annað en
viðurkent, að brúðurnar væru einkar
glaðlegar ásýndum og fjörugar; en bezt
af öllu var þó það, að Pétur var auð-
sjáanlega að koma til sjálfs sín aftur.
Hún hafði bara skifti á þessum brúðum
og öðrum yngri, því að ekki var jafn-
mikil þörf á að vanda virðingu þeirra.
En af því að Pétur áleit það illa gert
að skilja þær, þá flutti hún allan brúðu-
hópinn með fötum þeirra og húsbúnaði
inn í klæðaskápinn undir vernd og um-
sjón Péturs. Þyrí hjálpaði henni með
flutninginn á þeim, og að skipun Pét-
urs var hún óþreytandi að sauma alls-
konar búninga handa brúðunum. Hún
sat í horninu milli veggjarins og stóra
rúmsins, sem var dregið út á mitt gólf-
ið. Þar sat hún því sem næst alla daga
við að sauma það, sem Pétur stakk
upp á.
Þyrí hafði til ógrynnin öll af silkirefl-
um, laufaborðum, böndum og rósahvirf-
ingum og hún var óspör á þái hluti. Ef
frú Steiney hafði eitthvað við það að
athuga, þá svaraði Þyrí, að svona hefði
hún það alt af heima; þá gæfi hún stúlk-
unum, svo mikið sem hún vildi. Ef hún
átti að sníða víðan yfirfatnað eða kápur
á brúðurnar, þá spretti hún umsvifa-