Ljósberinn - 11.11.1933, Blaðsíða 6

310
LJÖSBERINN
í eyrum Lottu, og minti hana hálfvegis
á kvak vorfuglanna, sem því miður voru
nú á förum.
Það hefði ekki átt að vera langrar
stundar veik fyrir Lottu, að svara
slíkri spurningu, því að Lotta var gagn-
kunnug í kaupstaðnum, þar var hún
borin og barnfædd og þekti þar hvern
krók og kima. Hún kunni öll húsaheit-
in og götunöfnin upp á sína tíu fing-
ur, og auðvitað hefði hún svarað svart-
klæddu konunni hiklaust játandi, ef ao
hún hefði ekki átt eftir að útvega mjólk-
ina handa barninu.
Konan horfði á hana, í gegn um
svarta slæðu, sem hékk ofan fyrir aug-
un. »Eg skal borga þér fyrir fylgdina,«
sagði hún ennfremur, og tók veski upp
úr töskunni sinni, en þá flýtti Lotta sér
að svara:
»Ég þarf enga borgun,« sagði hún
»þó ég fylgi yður, — en ég verð bara
rétt allra nsöggvast að skreppa til henn-
ar Oddnýjar í gamla húsinu.«
Lottu virtist bregða einkennilegum
svip á andlit konunnar, eins og henni
mislíkaði svarið, og flýtti sér að segja:
»Ég ætla að vita hvort hún getur ekki
hjálpað mér um mjólk handa barninu,
- annars verður mamma í svo miklum
vandræðum.«
Konan kinkaði þá kolli og leit vin-
gjarnlega til Lottu.
»Þú vilt hjálpa mömmu þinni — það
er fallegt,« sagði hún. »Ég skal bíða
eftir þér — eða ætli það sé ekki bezt
að ég komi með þér? -— Er langt í
gamla húsið?«
»Nei, nei,« svaraði Lotta og bar ört
á. »Það er ekkert langt. - Sérðu ekki
stóra húsið þarna upp í hlíðinni — sko,
húsið með Ijósin í gluggunum? Gamla
húsið er þar rétt hjá. Það sést bara
ekki héðan.«
»Hver á húsið í hlíðinni?« spurði kon-
an, er þær gengu af stað, hvor við hlið-
ina á annari.
»Sýslumaðurinn,« svaraði Lotta dá-
lítið drjúg yfir því, að geta leyst úr
spurningu ókunnu konunnar, sem henni
þótti auðsætt að var reglulega fín frú
Frh.
---
Heimilið í rósagarðinum.
Barnasaga eftir Laura Fitinghoff.
Þyrí var spurð- hvort hún vildi fara
heim með föður sínum og halda áfram
skólagöngu sinni; en hún lýsti því ský-
laust yfir, að sig langaði ekki til að
fara heim til að hlusta á kveinstafi móð-
ur sinnar eða verða þar fyrir ertni
Gústafs.
Hún hafði hina mestu óbeit á öllu og
vildi um fram alt vera laus við þess-
heimskulegu bækur, að minsta kosti
lærði hún ekki lifandi vitund af þeiin.
Þetta sagði Þyrí í einrúmi með föður
sínum alveg hispurslaust; en með leyfi
hans fékk hún að vera áfram á Rósa-
garði fyrst um sinn;. en Gústaf hafði
hann heim með sér; en alt af var hann
jafn þrár og hann hafði verið.
Daginn eftir heimsótti móðirin sjúka
drenginn sinn á spítalanum inni í höf-
uðborginni. Var hún við því búin, að
það yrði, ef til vill, í síðasta sinni, sem
hún kveddi drenginn sinn eldri, hann,
sem átti að verða vonin hennar, stoð
hennar og stytta.
12. KAPITULI.
Endurfundir.
Það var seint um haust. Að aflíðandi
miðjum degi, tók þegar að rökkva og
færðist rökkrið yfir allan húsbúnaðinn
inn gegnum þungu og þéttu gluggatjöld-
in og læddist svo inn með veg'gjunum
í matsalnum á heimili Gústafs. Dýra,