Ljósberinn - 11.11.1933, Blaðsíða 9

L JOSBERINN
313
ekkert til — þetta, sem þú veizt víst!
Þú skilur það víst, að manni dettur
margt í hug, þegar maður liggur í rúm-
inu. Og svo þótti mér það vera rangt
af mór, Gústaf, að skifta mér ekkert
af þér. Því það er svo ljótt, þegar mað-
ur hefir gert einhverjum rangt til,
hversu lítið sem það svo er. Ég minnist
þess einu sinni, að ég átti að hjálpa
henni litlu Perlu hennar Maju, sem
hafði fest sig á milli stauranna í girð-
i'ngunni, og mér varð á að brjóta ann-
an fótinn á henni, og þótti það svo leitt,
vegna veslings litlu hænunnar, að ég
gat ekki sagt frá því. Og þá hugsaði ég,
að þetta hérna með mig mundi vera þér
þungbært, og þér væri, ef til vill, kvöi
að því, og svo langaði mig svo til að
losa þig við þá samvizkukvöl. Þess
vegna bað ég læknirinn að lofa mér að
heimsækja þig, og er hann heyrði, hvers
vegna, þá var hann svo dæmalaust góð-
ur við mig, að hann ók mér sjálfur
í vagninum sínum og fylgdi mér alla
leið heim að dyrum.
Það var auðséð, að Gústaf tók ekki
eftir því, sem Jóhannes sagði. Hann sat
fast hjá honum og studdi olnbogunum
á hnén og brá höndum fyrir andlit sér.
En alt í einu spratt hann upp og sagöi:
»Nú veit ég, Jóhannes, hvern mann
þú hefir að geyma; þú ert heilagur
maður! Þú ert samskonar maður og
Daníel í ljónagryfjunni og píslarvottarn-
ir, sem ég hefi lesið um, þó að ekki hafi
ég lagt hinn minsta trúnað á, að slíkir
menn væru til í raun og veru. Það var
af því, að ég var svo heitvondur við þig
í sumar, því að ég hata hræsni, og ég
liclt altaf, að þolinmæði þín og ljúflyndi,
sem ætlaði að gera mig óðan, væri láta-
læti ein. Og svo skaut ég fótinn undan
þér! Þegar ég lagði af stað með byss-
una, þá var það ekki ásetningur minn,
en svo —! Ö, Jóhannes, þú getur hugs-
að þér, að mér hafi liðið illa með sjálf
um mér ekki samyizkukvalir, það
held ég, að það verði ekki kallað — að
minsta kosti, því að ég hefi ekki reiðst
sjálfum mér eða skælt eða iðrast, en
ég hefi fundið til einhverrar beiskju
hið innra með mér. Og er menn hafa
litið á mig eins og ég væri glataðí son-
urinn, þá hefir mig langað til að klóra
þeirn, og þegar þeir fóru að vola og tala
um þig og' þínar skelfilegu þjáningar,
þá hefi ég ekki gert þeim það til ánægju
að hlusta á þá, því að ég' vissi það of-
boð vel, að undir niðri voru þeir að
segja þessar ógurlegu sög'ur til að fá
mig til að iðrast og snúa mér, en þá
langaði mig mest til að verða verri og
verri. En svo komst þú með þennan fót
þarna - aðeins til að segja mér, að ég
skyldi ekki láta mér leiðast það. Jó-
hannes, þú mátt engum segja það, en
nú grípur mig löngun til að verða góðui
drengur - og' það skal ég líka vissu-
lega verða, en þá verð ég að losna úr
þessu bæli. -
»Bæli!« sagði Jóhannes og' hló við og
leit í kringum sig í stóra fallega her-
berginu, er nú var alt uppljómað af
lampanum og svo laðandi að sjá. Þjónn-
inn hafði komið inn með logandi lampa
til að gera sér erindi, og' vita, hvað um
væri að vera.
»Já, bæli er það þrátt íyrir allt. Ég'
skammast mín, þegar ég hugsa um
munnsöfnuðinn okkar allra hérna og ég
svo hugsa til heimilisins þíns.«
»Já, en sjáðu Gústaf, það er alt
mömmu að þakka,« sagði Jóhannes, og
augu hans og öll ásjóna hans ljómuðu.
»Þú hefir nú ef til vill, rétt fyrir
þér í því, en það er svo ólíkt mínu heitm
ili, því að mitt heimili gæti verið gisti-
skáli. - Það var gauragangur í skólan-
um í dag. Kennarinn sag'ði að ég skrökv-
aði, þegar ég fullyrti, að ég' hefði lesiö
latínuna. Og ég sagði satt, ég las hana
í gær, annars hefði ég þagað. Og eiga