Ljósberinn - 11.11.1933, Blaðsíða 14

318
LJÓSBERINN
tveir litlir, en spilfjörugir hestar. Þeir
settust á bak þeini og riðu alllangt, þar
til þá bar að höll einni. Hestarnir hlupu
yfir stóra skurði, háa múra, og þannig
gátu þeir, Álfur og Mikael, komist inn
í borgina og látið greipar sópa um alt
það fémæti, er þeir vildu á brott nema.
Ef þeir mættu einhverjum hallarbúa,
þá slóg Álfur stafnum á brjóst þeim og
hestunum, og þá urðu þeir svo litlir,
að þeir gátu skotist inn í minstu mús-
arholu.
Á þessu ferðalagi bar þá að herbergi
einu skrautlegu, þar svaf yndisfögur
kóngsdóttir í silkisæng með silkiforhengi
fyrir. Á borðinu lá dýrindis perluháls-
band og armband, sett eðalsteinum. Álí-
ur tók hálsbandið og bauð Mikael að
taka armbandið. Þeir komu svo út í
hallargarðinn og þá láu þar tvö hálm-
strá, sem Álfur gei'ði strax að hestum,
og svo héldu þeir á harðaspretti aftur
heim í hólinn sinn.
Svona flugu þeir yfir lög og láð á
hverri nóttu og rændu fémæti. En ves-
lings Mikael leið óumræðilega illa, því
hann var heiðarlegur og ráðvandur
piltur og vildi ekki taka það, sem hann
átti ekki. En nú var hann kominn í
gildruna og úr henni slapp hann ekki.
Nú iðraði hann þess, að hann hafði
nokkru sinni yfirgefið föðurgarð.
Kvöld eitt sat Álfur við eldstóna í hól
sínum og gladdi sig yfir þeim ránsfeng,
sem hann þar hafði safnað saman.
»Nú hefi ég gnægð alls,« mælti hann,
en eitt vantar enn, konu vil ég fá. En
hún skal ekki vera álfaættar. Hér í na-
grenninu býr ríkur bóndi, á hann dóttir
fagra. Hana ætla ég mér til konu. Nú
á brúðkaup hennar að standa í kvöld.«
»Hvernig má það verða?« spurði
Mikael.
»Það skal ég nú segja þér,« svaraði
Álfur.
Svo söðluðu þeir hesta sína og riðu af
stað og lintu þeir ekki ferð sinni fyr
en þeir komu til bæjar ríka bóndans.
Þar var alt upplýst. 1 veizlusalnum sátu
gestir við langborð, en þvert fyrir stafni
var þverborð og sátu þar brúðhjónin og
helztu gestir. — Yar matur framreidd-
ur og glaumur mikill og gleði. Yfir brúð-
hjónunum hékk fáni mikill á þverslá
og eftir honum læddust þeir Álfur og
Mikael eins og smámýs og tiltu sér á
slána.
Þá tók Álfur upp hjá sér dósir, sem
í var fínt duft. Því stráði hann ofan
yfir brúðurina, svo hún fékk hnerra,
en svo lítinn að enginn tók eftir þvi.
»Sjáðu nú til,« mælti Álfur, »ef hún
hnerrar þrisvar svo að enginn verði þess
var, og enginn biður Guð að hjálpa henní
þá get ég gert hana svo smáa að enginn
sjái hana og þá get ég tekið hana með
mér, og þá sér brúðguminn hennar hana
aldrei framar.«
Aftur stráðí Álfur dufti sínu á brúð-
urina og aftur hnerraði hún, en enginn
tók eftir því.
Mikael virti fyrir sér hina saklausu
mey, sem naut ástar og unaðar við hlið
hans, sem hún elskaði. Var það ekki
synd, að láta þennan leiða álf ræna
henni á brott og fara með hana í hólinn
sinn?
1 þriðja sinn lét Álfur duftið falla
niður á andlit brúðarinnar. Og þá var
einmitt faðir hennar að bjóða gestina
velkomna og glösin klingdu og gleðskap-
urinn jókst. Brúðurin hnerraði í þriðja
sinn og enginn tók eftir því. En þá gac
Mikael ekki lengur staðist, heldur hróp-
aði: »Guð hjálpi þér!« — En þá varð
Álfur fokvondur og hratt honum frf
sér, svo að hann féll af slánni og ofan
á borðið fyrir framan brúðhjónin, og
þar sem hann var nú laus við trölldóm
allan, þá lá hann auðvitað þarna endi-
langur í fullri stærð á brotnum súpu-
fötum, vínglösum og var allur útataður,