Ljósberinn - 11.11.1933, Blaðsíða 15

LJÓSBERINN
319
Nú komst alt í uppnám, þegar þessi
óboðni gestur kom svona öllum á óvart
og ekki á sem heppilegastan hátt. Brúð-
guminn náði í jakkakragann hans og
dröslaði honum fram á gólf. Síðan var
hann dreginn fyrir rétt, og réttarhald-
arinn var auðvitað bóndinn sjálfur, þar
átti Mikael að skýra frá hinni dular-
fullu þangaðkomu sinni. Og það gerði
hann, skýrt og skilmerkilega.
En fögnuðurinn varð mikill, er menn
heyrðu á hvern hátt hann hafði frels-
að brúðurina.
Síðan skýrði hann frá hinum miklu
auðæfum, sem í hólnum væru, og hann
bauðst til að vísa bændum veg þangað,
ef þeir vildu grafa þar upp.
Svo lögðu bændurnir af stað með rek-
ur, haka og járnkalla og rifu upp hól-
inn. En er þeir voru komnir nokkuð nið-
ur í hann, þá laust upp eldsloga alt í
kring um þá, svo þeir tóku til fótanna
heim til sín og leituðu aldrei að auðæf-
um Álfs aftur. En Álfur hypjaði sig
burt úr hólnum og leitaði hælis einhvers-
staðar langt í, burtu.
En bónda þótti svo vænt um Mikael,
að hann mátti ekki hugsa til þess aö
missa hann frá sér, og Mikael vildi nú
ekki hafa vistaskifti oftar, en undi hag
sínum hið bezta hjá bónda og ungu hjón-
unum alla sína æfidaga.
Og svo er þessi saga búin.
Sigur sannleikans.
Fangavörður einn segir sína sögu frá
sínum fangavarðarárum:
»Maður nokkur kom til mín vel búinn;
hafði hann fyrrum verið fangi í því
fangahúsi, þar sem ég gætti fanga. En
ég ætlaði varla að þekkja hann aftur.
En samt réðst ég í að spyrja hann,
hvernig honum hefði liðið, síðan við
skildum síðast, og' hann svaraði því her
um bil á þessa leið:
»Öðara en ég var kominn til bæjar-
ins, þá leitaði ég uppi forstöðumann
stærstu verzlunarinnar í bænum og
spurði hann hvort þeir þyrftu ekki á
mér að halda. Og að því búnu lagði
ég fram vitnisburði mína frá fyrri hús-
bændum mínum og las hann þá mjög
vandlega. Að því búnu lagði hann fyrir
mig spurningu, sem ég varð dauðhrædd-
ur við. Hann spurði nefnilega:
»Hvar hafið þér verið þrjú síðustu
árin?«
Hjartað barðist í brjósti mér, en þó
sagði ég eins og var:
»Eg var í hegningarhúsinu.«
»Pyrir hvað var yður hegnt?«
»Fyrir svik.«
»Hvers vegna berið þér áræði til að
segja mér frá því, þar sem þér eruð
að sækja um stöðu við verzlun mína?«
»Fangelsisprseturinn lagði mér það
ríkt á hjarta, að segja alt af um það,
eins og var, ef ég væri spurður, og
ég hét honum að gera það.«
»Vel er það,« sagði forstjórinn, »en
hétuð þér honum þá um leið, að þér
skylduð líka framvegis verða trúr og
heiðarlegur í starfi yðar?«
Eg kvaðst hafa heitið því líka. Rétti
hann mér þá hönd sína og sagði:
»Þar sem þér nú hafið efnt annað
heitið, og sagt alt, eins og var um yður
sjálfan, þá trúi ég yður til þess að halda
hitt heitið, að þér skuluð vera trúr og
heiðarlegur upp frá þessu.«
Mér tókst það þegar í stað, sem
hundruðum annara ungra manna hefir
eigi tekist á löngum tíma, þrátt fyrir
stöðuga eftir leitun, og það var af því,
að ég gaf sannleikanum heiðurinn, og
það eins fyrir því, þó að hann gengi mér
ekki í vil, heldur þvert á móti,
Hér rættist það, sem Salómon segir:
»Sá, sem fram gengur ráðvandlega,