Ljósberinn - 18.11.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
327
Þjófurinn var víst hræddur um að barn-
ið gæti komið upp um sig og bar því
vögguna út fyrir dyr.
Þá fór barnið að hljóða. Vaknar þá
móðirin og ætlar að grípa til vöggunar;
en hún er þá ekki á sínum stað. Barn-
ið heldur áfram að hljóða. Þá vaknar
faðir þess, hlustar og hrópar upp:
»Barnið er að hljóða utan húss — hvern-
ig getur staðið á þessu?« Hlaupa þau
þá bæði út. Þau spyrja hvort annað
og gizka á eitt og annað — en í sömu
andránni fellur þakið á húsinu þeirra
niður undan snjóþunga afarmiklum,
sem lagst hafði á þekjuna um nóttina;
lá nú húsið þeirra í rústum á einu auga-
bragði. En svona björguðust þau öll úr
háskanum.
Um morgunin var farið að ryðja
burtu mölinni og grjótinu o. s. frv.;
fundu þeir þá dauðan mann í rústun-
um. Það, sem hann hafði stolið, hafði
hann bundið á bak sér og troðið í vasa
sína. Og vafalaust hafði hann borið
barnið út til að greiða fyrir áformum
sínum; en án vitundar sinnar og móti
vilja sínum, hafði hann orðið verkfæri
í höndum Guðs til að bjarga þremur
mannslífum. En sjálfur dó hann í synd-
inni.
Sannaðist hér ekki aftur, það sem
Jósef sagði við bræður sína: »Þér ætl-
uðuð að gera mér illt, en Guð snéri því
til góðs.«
Speki Guðs og heimsins.
»Mennirnir teljast til dýranna,« sagði
einhver barnafræðarinn.
»Já, það er satt,« svaraði ein af litlu
stúlkunum, »við erum lömbin frelsar-
ans.«
Þetta voru spakleg orð af barnsvör-
um.
En til eru líka börn,. sem eru vitur
í veraldlegum skilningi; þar kemst guð-
lega spekin ekki að, hún fer ekki fram
af munni þeirra.
Eitt þeirra barna heyrði ég segja:
»®g bið ekki um daglegt brauð, nema
á sunnudögum, því að rúmhelgu dög-
unum vinnur pabbi fyrir því sjálfur.«
»Af munni barna og brjóstmylkinga
hefir þú búið þér lof« kveður hið heil-
aga sálmaskáld um Guð. En þau börn
heyra ekki heiminum til, heldur eru
þau frædd af Guði. —
----—»> • -----
Trúr sonur.
Frægur málari nokkur var af fátæku
fólki kominn. Faðir hans hafði verið
listiðnaðarmaður. En með listiðn sinni
hafði hann átt örðugt með að láta son
sinn ganga á listaskólann.
En er sonur hans var kominn til virð-
inga og velmegunar, þá tók hann föð-
ur sinn til sín; var hann þá orðinn elli-
hrumur, en gat þó aldrei iðjulaus ver-
ið með höndunum. Hann skar út alls-
konar myndir úr tré.
En gömlu hendurnar hans voru orðn-
ar stirðar og hann átti bágt með að
beita þeim. eins og við átti. Og þegar
gamli maðurinn leit yfir það að kvöldi
sem hann hafði gert, þá hristi hann höf-
uðið af óánægjunni með það.
En þegar gamli maðurinn var geng-
inn til náða, og hann gerði það snemma,
þá tók sonur hans smíðisgripi föður síns.
Honum var það hægðarleikur svo hag-
ur sem hann var„ að laga það, sem á-
fátt var og ljúka við myndirnar.
Og er faðir hans kom aftur á fætur
um morguninn, þá leit hann á myndir
sínar; og þá hristi hann ®nn höfuðið