Ljósberinn - 03.12.1933, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
331
inn; en hann hló og kvaðst engan trúnað
leggja á draumvitranir.
Hrói var þó ekki með öllu ugglaus.
Hann þóttist finna það á sér, að eitt-
livað óvenjulegt mundi að höndum bera
áður en dagurinn liði, og því bað hann
menn sína að vera vara um sig'. Síðan
gekk hann út í skóg og Litli-Jón með
honum.
Fyrst um sinn var alt tíðindalaust.
Vindurinn hvein, fuglarnir sungu og
sólin varpaði gullnum geislum niður í
milli laufkrónanna.
En svo komu þeir að rjóðri í skóginum
og sáu risavaxinn mann standa undir
eik einni og skima í allar áttir. Hann
var girtur sverði, hafði rýting í belti
og hélt á boga óvenju miklum, og allur
var búningur hans, hátt og lágt, gerð-
ur úr hrossaskinnum.
»Skjátlist mér ekki,« sagði Litli-Jón,
þá er þetta kappinn mikli frá Notting-
ham. Nem þú hér staðar, en ég fer að
tala við manninn og vita, hvort hann
hefir ilt í huga.«
»Það væri þá í fyrsta sinn, sem Hrói
Höttur færi í felur á bak við menn
sína,« svaraði Hrói. »Nei, far þú í hum-
átt til Nottingham og grenslastu um,
hvort vinur vor borgarstjórinn hefirlagt
nokkrar veiðibrellur fyrir okkur, en sjálf-
ur mun ég og tala við manninn þarna.«
Jóni litla var nauðugt að skilja
við Hróa, en gerði þó sem hann bauð.
Hann unni foringja sínum mjög og dáð-
ist að honum, og aldrei mundi honum
til hugar koma, að neita að hlýða hon-
um. Nú vissi hann það líka, að ýmsir
af félögum þeirra voru á næstu grösum
og því viðbúnir til liðsinnis, ef á þyrfti
að halda. Hann rölti því af stað í átt-
ina til Nottingham, um leið og Hrói
gekk fram í rjóðrið til viðtals við kapp-
ann í hrosshúðinni.
Jón hafði ekki lengi geng'ið, er hann
fekk all-alvaregt umhugsunarefni. Við
gamlan eikarbol rakst hann á tvo fé-
laga sína, er lagðir höfðu verið í gegn
og lágu þar dauðir. Og á meðan hann
stóð og horfði á þá, kom hinn þriðji
hlaupandi og hrópaði:
»Flýjum! flýjum! borgarstjórinn í
Nottingham veitir okkur eftirför með
hundrað vopnaðra sveina og munu þeir
engum hlífa, sem þeir ætla að séu í
þjónustu Hróa Hattar.« Síðan hljóp
maðurinn leiðar sinnar.
En Litla-Jóni var löngum óljúft að
renna af hólmi; stóð hann því við og
hugsaði sig um. En í því komu sveinar
borgarstjórans hlaupandi. Jón þekti
hvern krók og kima í skóginum og hefði
því hæglega getað komið sér undan og
falið sig; - en kurteis maður hleyp-
ur ekki í burtu, fyrr en hann er bú-
inn að heilsa þeim, er óska að ná fundi
hans. Þess vegna spenti hann nú boga
sinn og sendi ör til borgarstjórans, sem
reið fremstur manna sinna.
En kveðjuskeytið náði ekki marki;
flaug örin fram hjá borgarstjóra og í
einn af sveinum hans. Og von bráðar
náðu þeir að slá hring um Jón og taka
hann höndum.
Borgarstjórinn neri saman lófum af
ánægju yfir því að hafa náð mesta trún-
aðarmanni Hróa Hattar á sitt vald, og
lét hann binda hann við eikarstofn, með-
an hann og menn hans tóku sér hvíld.
»Nú er þér mál að skrifta,« sagði
hann við bandingjann, því að um sól-
arlag verður þú hengdurk
Meðan þetta gerðist inni í skóginum,
hafði Hrói Ilöttur gengið fram og heils-
að manninum í hrosshúðinni.
»Heill og sæll, lagsmaður,« sagði Hrói.
»1 sama máta.« svaraði hinn.
»Það er vígalegur boginn þinn,« sagði
Hrói, »þú ert víst meiri en lítil skytta?«
»0—já, ekki er því að neita,« svar-
aði rumurinn íbygginn.