Ljósberinn - 03.12.1933, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
335
Siaíja efiir
~ GiuSirunu Cáifusdoítur,
tiiub fyi*»r* ____
,,L)óst>e»*a rm'l
Börnin röðuðu sér í kríngum borðið
og fóru að skoða myndabókina.
»Hvað varð svo af konunni,« spurði
móðir þeirra. »Hvert fór hún?«
»Hún fór held ég út í skípíð aftur,«
svaraði Lotta. »En þegar hún kvaddi
mig sagðist hún mundi hitta mig aftur
áður en langt um liði. — Hún fékk mér
Ííka ofboðlítið spjald, þegar hún kvaddi
mig, — æ, hvar lét ég það nú aftur?
Það er hérna, Eg setti það í vasann
á kápunni minni. Sko, mamma! Ætli
þetta sé ekki nafnið hennar?«
»Miss Dina Jockums.«
»Hún er sjálfsagt Ameríku-kona,«
sagði Lotta með spekingssvip, þegar
móðir hennar las nafnið á litla bréf-
spjaldinu. »Það eru svo skrítin nöfn
þar.«
En mamma hennar velti litla sjald-
inu á milli handa sinna, og starði hugs-
and á það.
»Heldur þú það ekki líka, mamma?«
sagði Lotta.
»Það er ekki gott að segja, Lotta
mín,« svaraði mamma hennar með hægð.
X.
Kveðja úr fjarlœgð.
Seint um kvöldið blés skipið til þrott-
lögu, og skömmu síðar skreið það út
fjörðinn. Fyrst fór það hægt og bít-
andi, en bráðlega jók það hraðann og
sendi samtímis svartan reykjarmökk í
loft upp, en hafrænan bar reykinn með
sér upp að ströndinni, þar sem hann
liðaðist sundur og hvarf. .Svartklædda
konan stóð ein á bryggjunni og horfði
á eftir skipinu, sem barst fjær með
hverju augnabliki, uns það hvarf sjón-
um hennar alveg. Þá tók hún tvær stór-
ar ferðatöskur, sína í hvora hönd og
hélt leiðar sinnar inn á milli húsanna,
sem næst stóðu platningunni
Það var fáförult á götunni, en ljósin
í glugganum sendu hlýlegan bjarma út
til hennar. Henni varð litið upp í glugg-
ann um leið og hún gekk fram hjá, en
gluggatjöldin vörnuðu henni að sjá inn,
og hún hélt áfram göngu sinni, einmana-
leg og þreytuleg í bragði.
Loks nam hún staðar hjá húsi einu,
kippkorn frá höfninni.
Dyrnar voru opnar, og við ljósbirtuna,
sem lagði út um þær, gat hún lesið letr-
ið fyrir ofan hurðina:
»Ódýr gisting fyrir ferðamenn.«
Hún setti töskurnar á stéttina fyrir
framan húsið og' gekk inn fyrir. Það
var enginn í fordyrinu, en hún heyrði
mannamál á, næstu grösum, og megna
reyktóbakssvælu lagði fyrir vit henn-
ar. —
Hún drap að dyrum.
Unglingsstúlka, úfin og óhrein í fram-
an, gægðist fram í fordyrið, en hvarf
jafn harðan, og í sömu andránni kom
roskinn karlmaður til dyra. Hann var
snögg'klæddur með stutta reykjarpípu,