Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 6

348
LJÖSBERINN
hólpinn,« hafði hún sagt. »Eg bið ekki
eins innilega fyrir nokkrum, eins og fyr-
ir þér; og síðasta bænin mín skal vera
helguð þér!«
- Og hún efndi þetta. Seinustu orðin,
sem hann heyrði af vörum hennar, voru
innileg bæn til Guðs um að frelsa sál
hans, svo að þau fengju að vera saman
á himnum.
Vemundur fleygði sér niður á stól.
»Magða var engill, — já, víst var hún
það. En ég sá það ekki á meðan hún
var hjá mér.« Pað var sár sjálfsásökun
í rómnum, er hann sagði þetta.
Honum varð litið yfir að bókaskápn-
um. Par lá Biblían hennar. Hún hafði
legið þar óhreyfð síðan konan dó.
Hann mintist jólakvöldsins í fyrra.
Pá hafði hún lesið jólaguðspjallið fyrir
hann. Hann mundi aldrei gleyma þeirri
stund. Svo undarlega hafði.hún horft
á hann. Það var eins og hún vissi
það, að þetta yrðu einu jólin, sem þau
fengju að vera saman. Hún hafði numið
staðar í miðjum lestrinum og beðið hann
um blýant. Og þegar hún tók við hon-
um, brosti hún til hans gegnum tár.
Honum var þetta svo minnisstætt, eins
og það hefði gerst í gær. Hún skrifaði
eitthvað á spássíuna 4 Biblíunni sinni,
og þegar hún rétti honum blýantinn aft-
ur, Ijómaði andlit hennar svo undur
fagurlega.
»Þakkir, innilegar þakkirk hafði hún
sagt í lágum en ákveðnum róm. En því
þakklæti var ekki beint til hans; það
var eitthvað, sem hún hafði fundið í
Biblíunni, sem vakti svo innilegan fögn-
uð og' þakklæti í hjarta hennar. Hvað
gat það verið?
Hann hafði ekki athugað þetta fyr en
nú; en það var augljóst, að það hlaut
að finnast í Biblíunni. Það gat varla
verið mjög vandasamt að finna það, því
að það var við jólaguðspjallið, sem hún
hafði skrifað. Það hlaut að vera eitt-
hvað, sem henni var sérlegt fagnaðar-
efni, eitthvað sem hún vildi undirstrika
eða þakka fyrir.
Hann tók Biblíuna ofan af hillunni.
Það var eins og hún brynni í hendinni
á honum. Hann hafði ekki tekið sér slíka
bók í hönd síðan hann gekk til prests-
ins, og nú voru fimtán ár síðan. Og'
Biblían hennar var ekki eins og aðrar
Biblíur; það var eins og eitthvað legði
út frá henni, einhver straumur, sem
kom hjarta hans til að titra.
»0, Magða, Magða! værir þú nú á lífi,
skyldi ég vera þér miklu betri!« sagði
hann með vaxandi sársauka. »Þá skyld-
ir þú fá eins margar krónur til trú-
boðsins, eins og ég gaf þér marga aura.«
Hann mintjst þess, er hún fór síðast
á trúboðsfund. Hún hafði beðið hann
um peninga til samskotanna; »Gefðu
mér nú mikið í þetta sinn,« hafði hún
sagt. »Það verður líkalega í síðasta skifti
sem ég á kost á að gefa til Guðs mál-
efnis, og þú græðir drjúgum, er ekki
svo?«;.
»Við höfum ekki ráð á að fleygja pen-
ingum í slíkan hégóma,« hafði hann
svarað. — Hann tók fast um Biblíuna.
Honum var farið að vökna um augu.
Þetta, um samskotin, var ein sárasta
minningin hans.
Það hafði komið þjáningarsvipur á
andlit hennar, er hann rétti henni tíeyr-
inginn, og hún hafði ,horft á hann svo
átakanlega sorgbitin. »Þetta er lítið til
að vera þakkarfórn,« hafði hún sagt.
»Það er nóg, meira en nóg!« hafði
hann svarað í skætingstón og fleygt öðr-
um tíeyring á borðið. Hann valt niður
á gólf og undir borðbúnaðarskápinn.
Hann mundi hve mikið hún hafði haft
fyrir því, að finna hann. En á meðan
var honum dillað.
Nú voru þessir tíeyringar orðnir að
þungum steinum, sem lágu á honum eins