Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 10

352
LJÖSBERINN
var alger þögn. Hvorugt mæðginanna
vildi láta á sér þæra; því að meistarinn
gamli sat með spentar greipar — beindi
blindum augunum til himna — og var að
biðjast fyrir með sjálfum sér.
Að stundarkorni liðnu tók hann til
máls og sagði: »Elsku vinirnir mínir, nú
eru dagar mínir senn taldir, og þess verð-
ur ekki langt að bíða, að frelsarinn minn
leysi mig frá öllum þrautum og leiði mig
inn í dýrðina sína.« — »Nei, segðu þetta
ekki, elsku vinur,« mælti húsfreyjan.
»Guð leyfir þér að vera hjá okkur enn
um hríð. Við getum ekki án þín verið.«
»Guð er hjá ykkur,« svaraði Bach, »þið
þurfið því ekkert að óttast og engu
að kvíða. Alt okkar líf hefir Guð leitt
okkur og varðveitt okkur með föðurlegri
umhyggju.« »En ef þú hverfur okkur,
þá er líka mesta gleðin okkar frá okkur
tekin, því að þá höfum við glatað bezta
vininum okkar,« hélt konan áfram.
»Sagðir þú ,glatað‘!« svaraði Bach.
»Nei, — enginn er glataður, sem til Guðs
fer heim, hjá honum er heimilið okkar
rétta. I himninum eigum við heima.«
Ekki var meira um þetta talað. Aft-
ur varð hljótt í stofunni um stund, þang-
að til hinn guðhræddi, gamli maður rauf
þögnina, sem hrifinn' af æðri krafti —
og sagði fram, með upplyftri ásjónu og
hárri röddu, sálmavers sem byrjar
þannig:
»Kom þú, Jesíis, kom, þvl kraftar dvina.«
Síðan sagði hann við son sinn: »Frið-
rik minn, náðu í pappír og blek og skrif-
aðu, það sem ég les þér fyrir.« Blindi
tónsnillingurinn byrjaði nú með lágri,
en styrkri rödd að syngja lag við sálma-
versið, og setti við það jafnótt hverja
röddina af annari og skapaði þannig
hina dýrlegustu tónsmíð. »Hvað er þetta,
pabbi!« varð piltinum að orði. Hann féll
í stafi af undrun, þegar honum varð
Ijóst, hvert dásemdar listaverk það var,
sem faðir hans hafði lesið honum fyrir.
»Æ, hvað ég er þó fátækur,« mælti fað-
ir hans, er hann varð var undrunarinn-
ar í rödd sonar síns, »hvað mig langar
til, áð geta sungið þúsundraddað: »Kom
þú Jesús, kom!« Lengst inn í fylgsnum
sálar minnar heyri ég þúsundraddað
kór, — hverja rödd með sínum hreim
- allar þó í einum samhljómi, ,sam-
eiginlegri tilbeiðslu, sameiginlegu and-
varpi og bæn. Hvað við erum fátækir.
Við getum ekki lýst því, sem býr í
hjarta okkar og sál. En þú, eilífi Guð,
skilur bæn mína, og' ég veit að þú bæn-
heyrir mig.«
Nú settist hann við slaghörpuna, og
þrátt fyrir sjónleysið, þá lék hann nú
enn list þá, sem honum hafði léð verið,
■— túlkaði hina margbrotnu tónsmíð,
með nákvæmni og snildarbrag. Þetta
var hugðnæm stund, og Guði helguð.
Þau fundu návist Drottins. Þegar gamli
maðurinn hafði lokið Jaginu, reis hann
snögglega á fætur, og' hrópaði upp:
»Drottinn minn, — er þetta mögulegt!«
Þau mæðginin urðu bæði felmtruð og
forviða, yfir þessum geðbrigðum gamla
mannsins.
»Það er engin vafi á því, — ég er
alsjáandi. Ég ,sé hljóðfærið mitt, stólinn
minn. Mikli Drottinn! Ég er ekki verð-
ugur þess að þú dveljir undir mínu þaki.
Komið, ástvinir mínir! Komið til mín!
Gleðipf yfir gæzku Guðs er að sprengja
hjartað í brjósti mér.«
Mæginin grétu gleðitárum í faðmi
hans. i
»Nú verðið þið að kalla á börnin mín,«
sagði hann við Friðrik, »ég vil sjá þau
ennþá einu sinni. En hafðu hraðann á»
Því að þessi hamingja getur ekki varað
lengi, — hún er of stórfengleg.«
Friðrik kom að vörmu spori með syst-
kin sin, sem hópuðust fagnandi utan um
gamla manninn, föður sinn. Hann faðm-
aði þau hvert af öðru, þrýsti þeim að