Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 16

358
LJÖSBERINN
finna til návistar þinnar, þá fer hræðsl-
an af mér, þótt ég svo stæði mitt á með-
al úlfanna!«
Og- í sömu svifum féll' blikandi stjarna
af heiðbláum himninum, eins og það
væri svar við barnslegu bæninni hans.
■— Voru það óafvitandi leifar af sög-
unum, sem afi hafði sagt drengnum,
sem nú komu upp í huga hans? Og með
því hann hafði hvorki krafta til að fara
harðara né hrópa, þá var honum sem
sé blásið í brjóst, að rífa af sér herða-
fetilinn og láta hann dragnast á eftir
sleðanum. Pað var eins og úlfahópur-
inn hikaði vitund við þetta; skugginn
af fetlinum var svipaður hlykkjóttri
slöngu.
Nú reið á að láta skríða; bráðum var
hann kominn fyrir oddann eða höfðann,
sem áður er getið. Voru það Ijósin í
verzlunarhúsunum, sem hann sá? Alt
af herti hann á sprettinum. Hann hélt
hann væri þegar laus við þetta ógurlega
kapphlaup við úlfana. Pá spratt reim-
in á öðrum skautanum.
Pótt hann ætlaði nú alveg að stirðna
af hræðslu, þá reyndi hann þó að halda
áfram, með því að renna á fasta skaut-
anum, en draga hinn á eftir sér. En
það tjáði ekki; nú dró óðum saman með
honum og úlfunum. Hann sá það ekki,
veslings drengurinn, örvita af hræðslu
mannleg augu geta heldur ekki séð
það —, að einn af hinum smáu, hvít-
klæddu hjálpurum Guðs, þeim, sem
ávalt fylgja hverju barni, stóð við hlið-
ina á honum og hvíslaði honum í eyra.
Karl Gústaf nam skyndilega staðar,
þi’eif tálguhnífinn sinn úr slíðrum og
skar hvatlega á reyriböndin, sem héldu
ölkerinu föstu á sleðanum. Allar föturn-
ar, stórar og smáar, ultu langt út á
ísinn og fældu úlfana burtu frá hon-
um í svip og var honum það dýrmæt
stund. Nú tók hann á því, sem hann
átti til - - við vitum, hvaðan honum kom