Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 19

LJÖSBERINN
361
altaf haldið sig hjá henni- Pegar hryss-
an tók sér hvíld og lagðist, þá lagði
drengurinn sig líka út af, annað hvort
á bakið á henni eða við brjóst hennar,
og sofnaði vært. Og aldrei stóð hún
upp fyrr en hann var vaknaður og kom-
inn á stjá. Breiða lendin á Brúnku
gömlu var líka svo fyrirtaks góður stað-
ur fyrir allskonar leikföng, leggi og
skeljar, smásteina, glerbrot o. s. frv.
Brúnka leit stórum og umhyggjusöm-
um augum eftir öllu atferli drengsins,
og hún hafði það til, er minst varði,
að reka blautar granirnar framan í
andlitið á honum, þegar hann var sem
umsvifamestur. Hann fann líka stund-
um upp á því, að setja blóm í eyrun á
henni, eða að skreyta á henni makk-
ann og lendina. Og þegar hann stækk-
aði, varði hann þennan virktavin sinn
gegn áleitnum flugum og skorkvikind-
um. Slík vinátta, þar sem báðir aðilar
gera hvor öðrum alt til geðs af alúðlegri
velvild, er ætíð heilbrigðust og ending-
ar-bezt- — En nú — nú var vesalings
Palli búinn að missa Brúnku!
Fullorðna fólkið, sem er svo hyggið,
þóttist hafa gert alt sem hægt var til
að draga úr skilnaðar-sársaukanum. Það
hafði sent Palla burtu í heimsókn dag-
inn sem Brúnku var fargað; og seinna,
er hann fór að spyrja um hana, var
honum sagt, að hún væri í kaupstaðar-
ferð og yrði fjarverandi um tíma; en
Palli lét ekki leika á sig.
»Hvers vegna er þessi unga hryssa
komin?« spurði hann afa sinn.
»Þið skuluð ekki halda að þetta vari
lengi,« sagði amma til hughreystingar;
»sorgir barna og ekkjumanna gleymast
fljótt.« Hún var allra manna hyggnust,
hún amma gamla, en hér skjátlaðist
þó. —
Það var nú svo langt liðið, að jólín
voru að ganga í garð, og því héldu for-
eldrar Palla, að sára sorgin hans myndi
eyðast og hverfa í gleðskap jólanna.
Hann fékk ýmislegt að gera, en hann
gerði það alt utan við sig; og þegar hann
var settur til að steyta krydd til jól-
anna, var honum öllum lokið. Höggin
í mortélinu mintu hann svo mjög á það,
er Gamla-Brúnka var járnuð, og tárin
hrundu niður kinnarnar; en til þess að
minna bæri á þessu, fór hann að hósta
og ræskja sig — eins og hann væri kvef-
aður.
En svo létti alt í einu yfir honum-
Það var eins og að innra hjá honum
hefði kviknað ofurlítið ljós, sem ljómaði
á, öllu yfirbragði hans.
Dagarnir voru stuttir og kvöldin
dimm, en altaf sáust fleiri og fleiri
stjörnur á himninum. Palli litli laum-
aðist niður á bak við hlöðuna, stóð þar
góða stund og horfði vandlega til him-
ins, unz hann hugði sig hafa komið auga
á stærstu og björtustu stjörnuna, horfði
á hana og sagði hálf-feimnislega:
»Góða stjarna, viltu ekki fara inn til
Drottins og segja honum, að ég geti
aldrei orðið glaður framar, ef ég fæ
ekki Gömlu-Brúnku aftur. Ég veit ekki
hvar hún er, en ég hygg að pabbi hafi
selt hana. Biddu Drottin að senda eitt-
hvað af jólaenglunum til að leita að
henni, ég er alveg viss um að þeir finna
hana. — Guð blessi ykkur allar sam-
an! Eg ætla að koma hingað á kvöldin
og fá að vita, hvernig gengur,« bætti
hann við, eftir stundar-þögn.
Næsta kvöld kom hann aftur niður
að hlöðunni, en þá var svo dimm hríð,
að hann sá ekkert.
»0-nei, þeir eru víst að leita ennþá,«
sagði hann vongóður við sjálfan sig, og
staulaðist heim aftur.
En á Þorláksdagskvöld var komið
glaða-tunglskin, með löngum skuggum á
snæbreiðunni' Undir eins og Palli kom
á gamla staðinn hjá hlöðunni, fanst hon-
um hann sjá marga jólaengla, sem voru