Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 23

LJÖSBERINN
365
leigjendum sínum. En svo fór alt að
hækka í verði. Pað varð svo lítið ur
hverri krónunni, svo að mamma gat ekki
látið aurana sína hrökkva fyrir lífsnauð-
synjum sínum og barnanna sinna.
Prjónavél tókst henni að fá með að-
stoð vina sinna, gegn afborgun. Á þá
vél gat hún prjónað heima og unnið sér
inn dálítið aukreitis. Með því slapp hún
hjá því að fara frá börnunum.
En það var enginn hægðarleikur að fá
eitthvað að gera. Hún fór í margar stór-
ar verzlanir. En það var hart í ári. Það
var ekki hægt að fá band til að prjóna
úr, vegna styrjaldarinnar. Þeir gátu
ekki núna lofað neinni vinnu.
Þegar leið að jólum, þá voru ískyggi-
legar horfur fyrir þessari veslings fjöl-
skyldu. Það þurfti svo mikið til eldivið-
ar, matar og fata. Það hlaut að verða
lítið afgangs til jólaglaðningar.
»Mamma, heldurðu að við getum feng-
ið jólatré núna?« spurði Elsa með mestu
gát einn daginn, þegar hún kom heim
úr skólanum.
Það var líka farið að tala um jólin
í skólanum. Og búin voru þau að læra
jólasöngva utan að. Þetta voru fyrstu
jólin, sem Elsa hafði lifað í skólanum.
Og í þetta sinn hlakkaði hún meira til
jólanna en hún hafði nokkurntíma
hlakkað áður.
Jólin voru afmælisdagur Jesú. Hún
skildi það betur nú en áður, af því að
þau höfðu talað svo mikið um það bless-
að barn nú - - í skólanum. Og nú lang-
aði hana svo undur mikið til að heiðra
barnið heilaga með jólatré. Jesú vildi
hún sýna mikinn heiður.
Um þetta alt var hún að hugsa, þeg-
ar hún var að þvo upp fyrir hana
mömmu sína um miðdegisleytið.
Þegar hún kom inn í eldhúsið, heyrði
hún mömmu sína andvarpa þungan, þar
sem hún sat við saumana sína. —•
Aumingja mamma! Elsa hljóp upp um
háls hennar og þrýsti henni að sér.
Tveim dögum síðar kom Elsa heim
úr skólanum og ljómaði öll af fögnuði.
»Mamma,« sagði hún brosandi, nú
kemur það áreiðanlega innan skamms.«
»Hvað kemur?« spurði mamma.
»Hjálpin frá Guði.«
»Já, barnið mitt,« sagði mamma, »Guð
hjálpar okkur áreiðanlega nú, eins og
hann hefir altaf gert áður.«
»Já, mamma, Guð hjálpar okkur til
að eignast jólatré í þetta sinn,« sagði
Elsa. Og svo brosti hún til mömmu sinn-
ar svo sæl og glöð. —
Mamma tók eftir því næstu dagana,
að á Elsu var svo mikill eftirvæntingar-
svipur. 1 hvert skifti, sem hringt var
við götudyrnar, þá skygndist hún um,
eins og hún ætti von á, að einhver mundi
koma.
»Það kemur áreiðanlega, mamma,«
sagði hún nokkrum sinnum, þegar henni
fanst mamma sín stynia sérstaklega
þungan.
Einn morguninn, áður en Elsa fór í
skólann, bað mamma hennar hana að
hlaupa niður í mjólkurbúðina, eftir
mjólk út í kaffið. Elsa tók könnuna og
ætlaði að fara. En hún komst ekki
lengra en í götudyrnar.
»Mamma, mamma,« hrópaði hún, »nú
er það komið, nú er það hérna, komdu
og sjáðu, mamma!« Mamma varð skelk-
uð og kom hlaupandi.
»Mamma, sjáðu þetta! Sjáðu þennan
digra böggul. Það er áreiðanlega verk
handa þér að vinna.«
Elsa var svo glöð, að hún gat varla
orði upp komið. Hjartað hoppaði í
brjósti hennar.
»Nei, þetta hlýtur að vera misskiln-
ingur,« sagði mamma. »Hver kom með
þennan böggul?«
»Það veit ég ekki, mamma. Ég varð
svo himinglöð, að ég gleymdi því.«