Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 26

368
LJÓSBÉRINN

••••I [••
v'xv'"
•••••••••••••••
4^ Lindarbæjar-jólin.
*•••••••••'
J ó 1 a s a g a.
^ :..••••'• *•••••*«•••••*•••*•••••• ••*•••••••• •••••••••*) »••••••••••••••••••••
Það var á þeim tíma, þegar skökku
fátæklingahreysin stóðu við hliðargötur
og gerði sveitaþorpanna, þar sem frek-
ast var skjól fyrir verstu veðrunum. Á
sumrin gekk alt sinn vanagang, en á
vetrum var oft þröngt í búi. Þannig
hafði það verið um ómunatíð, og »svo má
illu venjast að gott þyki«, segir máltæk-
ið, enda hefði verið um mikla neyð að
ræða, hefði þetta nægjusama fólk, bak
við freðnu smárúðurnar, mist kjarkinn.
Það hafði lengi verið venja á Lindar-
bæ, að skifta helming hangiketsins með-
al fátækra nábúa. Þetta var orðin svo
föst venja að menn væntu jólagjafar-
innar frá Lindarbæ með sömu vissu og
jólanna sjálfra. Svo lengi sem kofafólkið
ið mundi, hafði það aldrei brugðist, að
körfunni frá Lindarbæ væri stungið inn
um dyrnar fyrir aðfangadagskvöld —
ætíð með sömu kveðjunni, hver sem kom
með hana:
»Gleðilega hátíð í bæinn!«
Já, gleði fylgdi henni. Jólasendingin
frá Lindarbæ var fyrirboði hátíðarinn-
ar í litlu kofunum.
Og á hverjum jólum var Magnúsar
minst, forföður Lindarbæjarættarinnar.
Munnmælin sögðu, að upphaflega hefði
hann verið svo fátækur, að ein jólin átti
hann ekki svo mikið sem þurran brauð-
bita á heimilinu. En það var kominn
beiningamaður inn til hans, til þess að
hvíla sig. Þegar betlarinn varð þess var,
hvernig ástatt var, skifti hann brauði
því, er hann hafði betlað saman, milli
þeirra. — Því gleymdi Magnús aldrei.
Sagan sagði einnig, að Mag.nús hefði
síðar fundið fjársjóð grafinn í jörðu, og
keypt Lindarbæ fyrir, og orðið auðug-
ur maður, en hann lét engan fátækan
synjandi frá sér fara; og það var hann,
sem var upphafsmaður að Lindarbæjar-
jólagjöfunum til fátæklinganna.
»Ég hefi sjálfur reynt, hvað það er
gott að vera hjálpað í neyð,« sagði hann.
En sú sérvizka fylgdi honum, að hann
vildi engar þakkir þiggja.
»Sleppum því,« sagði hann, »það er
ekki nema skylda vor, að hjálpa hver
öðrum. Og ennþá, hefi ég aldrei gefið
eins mikið og umrenningurinn, er skifti
brauði sínu milli okkar.«
Sigurður sonur hans hafði haldið
venju föður síns; þannig hafði gamli
maðurinn lagt fyrir, í eitt skifti fyrir
öll, að það skyldi vera. Og því var hald-
ið áfram, svo lengi sem Sigurður lifði,
þó sonur hans, er hét eftir afa sínum,
hefði tekið við búsforráðum á jörðinni.
En þa var ekkert leyndarmál meðal fá-
tæklinganna, að Magnús hinn yngri
horfði nirfilsaugum eftir hverri jóla-
sendingu, sem borin var burt frá Lind-
arbæ, og heyrst hafði, að hann hefði
einu sinni sagt:
»Það heldur víst, þetta rusl, að það
eigi heimtingu á því!«
Þessi orð ollu óvild gegn Magnúsi,
enda var hann ekki jafn vinsæll meðal
fátæklinga, sem fyrirrennarar hans, og
kom það oft í ljós við ýms tækifæri. En