Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 28

370
LJÖSBERINN
þá, Magnús! Jólagjafirnai’, sem við höf-
um g-efið, höfum við fengið marg endur-
g'oldnar — það er rnín trú.«
»Það hefði víst gengið vel án þeirra
— og jafnvel betur.«
Magnús stóð upp og gekk til dyra.
Þegar hann lagði höndina á lokuna, leit
hann við og sagði hostum rómi:
»Það verður eins og ég hefi ákveðið.
- Því verður þú að fara eftir, Katrín.«
En áður en Katrn gat svarað, mælti
Elín:
»Minstu hans, er þú heitir eftir! Ætl-
ar þú að gera honum smán í gröf sinni,
að orð ha,ns verði ekki haldin? Mundu
það, að þetta er arfur, sem þú hefir
hlotið — alveg eins og jörðina.«
Meðan Magnús steig yfir þröskuld-
inn, svaraði hann:
»Ég held nú, að þessi brauðbiti, sem
hann þáði af flækingnum, sé fyrir löngu
fullborgaður. Á slíkum tímum, sem nú
eru, verður hver að bjarga sér, eftir
beztu getu.«
Svo lokuðust dyrnar á eftir honum.
Það varð þögn í stofunni. Katrín tók
loks til máls:
»Hvað ætli fólk segi?«
Það var auðheyrt af orðum hennar,
að hún bar kvíðboga fyrir að brjóta
fornar venjur — og jafnframt lá í orð-
um bennar djúp sómatilfinning; - - heið-
ur heimilisins var í veði. Þetta fann Elín
mjög vel, og fekk nú skyndilega hið
gamla húsmóðurvald sitt aftur.
»Magnús skal ekki ráðu þessu,« sagði
hún ákveðin.
»Hann er húsbóndinn,« sagði Katrín.
»Eg þori ekki að gera annað en það,
sem hann skipar.«
En Elín endui’tók með áherslu:
»Hann skal ekki ráða!«
Katrín andvarpaði.
»®g er hrædd um, að þetta verði dauf
jól fyrir okkur öll,«
En Elín gaf því engan gaum, en hélt
áfram:
»Orð gamla mannsins skulu haldin —
komi svo hvað, sem koma vill.«
»Hvernig getur það orðið? Magnús
verður alveg æfur.«
»Verði hann æfur af reiði, verður
hann að bræða hana úr sér sjálfur! Ég
verð ekki degi lengur ái Lindarbæ, haldi
hann þessu til streitu.«
Það kom kvíðablær í augu Katrínar
og hún andvarpaði aftur:
»Ég er hrædd um, að þetta verði sorg-
leg jól!«
Elín bauð svo góða nótt og’ gekk upp
til herbergis síns.
Það var orðið áliðið, er fullljóst var
orðið næsta morgun. En þegar sólin
kastaði fyrstu geislum sínum yfir bygð-
ina, hafði Magnús engan frið né ró
lengur, en reið burt frá bænum, án þess
að kveðja.
»Hvert ætlar hann?« spurði Elín.
»Hann er búinn að selja hestinn/<
svaraði Katrín, »og hann á að afhend-
ast í dag.«
Elín kinkaði kolli og fór aítur að
hugsa um matinn.
Magnús reið hægt í gegnum bygðina.
Þegar hann kom efst í bygðina, varð
hann þess var, að hann hafði gleymt
að spenna kverkólina á beislinu, svo
hann steig af baki, til að laga það. Með-
an hann stóð þar, heyrði hann barna-
raddir rétt hjá, sér; hann sá engan, en
raddirnar komu víst frá suðurgaflinum
á húsi Jóns vefara.
»1 dag kemur jólamatur frá Lindar-
bæ, segir mamma.«
»En hvað hann bragðaðist vel, ég man
það frá í fyrra!« Þetta var hljómmikil
telpurödd, og hann heyrði hana klappa
saman lófunum af gleði.
»Við höfum heldur ekki fengið ann-
að en brauð með floti og mulinn ost
langa lengi. Það er þó gott, að jólin eru