Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 37

LJÓSBERINN
379
engar slíkar sendiferðir. Reyndu að
koma þér út, drengur minn!«
Og út komst hann, litli drengurinn,
ringlaður og utan við sig. Það var ótrú-
legt, að maður, sem var í sendiferðum
fyrir Guð, væri svona ófróður um alt
þetta. En skóna fékk hann þó.
•••••••••
áhugaefnum alla sína æfi — hafði aldx’-
ei hugsað um aðra.---------- — Mamma
bað um svolítið af mat, — og svo grét
hún svo mikið líka. — —-------— Uss, en
hvað þessir öreigar geta verið nærgöng-
ulir! Sennilega hefir móðir drengsins
sent hann til þess að sníkja á þennan
Lund ræðismaður settist aftur og hag-
ræddi sér með blaðið, sem hann var að
lesa. En blaðið var orðið eitthvað svo
undarlegt, því hvar sem hann leit ái það
stóðu orðin: Fer þú sendiferðir fyrir Jes-
úm? — Fer þú sendirferðir fyiúr Jesúm?
Hann Lund ræðismaðui', fara í sendi-
ferðir! Nei, hann fór sannarlega ekki
í sendiferðir fyrir neinn. —
Sannast að segja hafði hann víst aldr-
ei gert neitt þesskonar. Hann hafði þjón-
að sjálfum sér einum og sínum eigin
hátt. Þessar skóskammir! Hann fleygði
blaðinu frá sér gramur í geði, tók hatt
sinn og yfirhöfn og gekk út. Hann hafði
sannarlega þörf á að draga að sér hreint
loft eftir annað eins og þetta.
Þvílíkt hyski! En hvað slíkur smá-
óþokkastrákur gat verið framhleypinn
að spyrja hann, hvort hann væri í sendi-
ferðum!
En gönguförin virtist ekki gagna hon-
um neitt, og hann átti líka mjög óværa
nótt. Hann gat með engu móti gleymt