Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 44
386
LJÖSBERINN
gekk seigt og seinlega. En áfram samt!
Pað verður betra færi, þegar upp á
heiðina kemur. Pú! Eg held ég verði
að kasta mæðinni ofurlítið.
En hve nú varð dimt yfir. Himininn
var svartur á að sjá og enn fór að
drífa. Og þegar ég kom upp á háheið-
ina, þá var drífan svo þétt, að ég sá
því nær ekkert fram undan mér. Snúa
aftur? Nei, ég hlýt að hafa mig áfram.
Þarna er nú stóri steinninn, sem varð-
an stendur á, og heiðarflötin er fram
undan. Áfram!
Þung var færðin. Snjórinn klestist
neðan í skíðin og þau sukku djúpt nið-
ur. Ég þrammaði og þrammaði. Mig
furðaði, hvað heiðin var löng. Loks bar
mig að stórri flatneskju. Það hlaut að
vera Svartatjörn. Síðan fór ég yfir ás
eða rif og þá kom önnur flöt — Selja-
vatnið okkar. Þá er hálfnuð leiðin. Jú,
það ætlar að takast. Og ég^ þramma
áfram. Mér þótti vatnið helzt til drjúgt
yfirferðar. En þarna kem ég á skíða-
slóð og hún er ekki gömul. Ætli það sé
ekki bezt að rekja hana. Ef ég gæti
náð í þann skíðamann, þá 'fylgdi hann
mér til bygða. Hó, hú! Nei, enginn svar-
aði. Áfram með þig samt, Knútur!
En hvað skíðin fóru að verða þung.
En hvað mig svíður milli herðanna. Ég
yppi skreppunni betur upp á axlir mér
og held áfram. En hvað er nú þetta?
Enn kem ég á skíðaslóð, sem hverfur
inn í þá slóð, sem ég er sjálfur að rekja.
Þá sortnar mér fyrir augum. Ég hafði
heyrt, að þegar maður gengi í þoku á
hjarni eða ísi, eða reri í þoku, þá kæmi
hann aftur í sama stað. Ég var þá eftir
þessu að hringsóla á heiðinni. Þá greip
mig hræðsla. Svitadroparnir hrundu af
andliti mér. Ó, hve ég var orðinn þreytt-
ur. En hve nú væri gott að setja sig
niður litla stund. — Hvað, Knútur, ertu
að gefast upp? »Værir það ekki þú,
Knútur,« hafði Stóruhlíðai’-öldungurinn
sagt. Átti ég þá að láta þarna fyrir
berast? Nei, aldrei! Ég horfði út í grátt
og ullarkent myrkrið, eitthvert óendan-
legt djúp. »Góði Guð, vísaðu mér leið-
ina!« Að svo mæltu slepti ég skíðaslóð-
inni og tók mér aðra stefnu og hélt svo
áfram upp á von og óvon. Skíðin voru
þung eins og blý. Ég fór því af skíð-
unum og ætlaði að reyna að kafa skíða-
laust; en þá sökk ég upp að hnjám og
lá þar í mjúkum snjónum og sökk alt-
af dýpra og dýpra.
»Knútur!« —■ Hvað var þetta? Það var
enginn annar en mamma, sem kallaði.
Ég spratt upp, neri snjóinn úr augum
mér og starði út í myrkrið. En það var
ekki annað en hin svartflekkótta flöt,
sem altaf var að hækka og lækka fyrir
augum mér og færast r.ær. Hafði ég
sofnað? Mér fanst að minsta kosti létt-
ara yfir mér. Ég setti á mig skíðin og
þrammaði áfram. Nú var öll hræðslan
farin. Það var eins og mamma gengi
við hliðina á mér og vísaði mér leiðina
—- þessa leiðina og enga aðra! Og ég’
þrammaði áfram, eins og ég væri dreg-
inn af ósýnilegum höndum. —------------
Loksins fann ég, að ég var á leið upp
eftir brekku. En svo komst ég yfir þá
hæð. En hvar var ég? Það vissi ég ekki.
Það var komið svartakveld og ég vissi,
að ég gat ekki ratað. Það var óvíst,
hvernig fara mundi fyrir mér. En ég
fann, að ég var í góðum höndum, og’
þrammaði upp á brekkuna og’ hélt síð-
an áfram. En hvað varð nú í vegi?
Svartur veggur. Eg gekk tvö skref
áfram og rak mig þá á húsvegg. Ég’
kraflaði mig áfram fyrir húshornið. Var
þar þá ekki hurð með slá fyrir? Jú, og
mér fanst ég þekkja hana svo glögt.
Ö, nú er mér borgið. Það var blessuð
heyhlaðan mín í selinu okkar kæra á
Vatnsstöðli. Það var nærri því sama
sem að vera kominn heim. Dyrnar
hrukku upp í snatri. Ég setti skíðin við